Bir Aile Destanı Şiiri - Özgür Mutlu

Duvarlar, sadece taş ve harç değil,
Her bir zerresi anılarla dolu,
Kahkahalar, gözyaşları, sessiz dualar,
Sarmalamış bir yuvayı, bir ömrün dokusunu.

Baba eli, merhametle uzanır,
Ana yüreği, sonsuz bir sığınak.
İlk adımlar, ilk kelimeler,
Hepsi bir nefes, bir hayat tomurcuğı.
Umutla örülmüş her ilmek,
Bir kumaş misali sarar ruhumuzu.

Sofra başında paylaşılan ekmek,
Sadece gıda değil, ruha şifa.
Her göz göze geliş, bir hikaye anlatır,
Suskunluklar bile dile gelir bazen,
En derin sırları fısıldar rüzgar.
Kökler, toprağın altında derine iner,
Görünmez bağlarla birbirine kenetleniriz.

Zaman, durmadan akıp giden bir nehir,
Saçlara düşen aklar, birer nişan.
Ama kalpteki o ilk sıcaklık,
Hiçbir fırtınayla sarsılmaz.
Hatıralar, bir inci kolyesi gibi,
Boynumuzda taşıdığımız en değerli hazine.
Her parlayan inci, bir sevinç, bir teselli.

Uzaklar, sadece mesafelerdir,
Gönül birliği, her engeli aşar.
Bir bakış, bir tebessüm yeter,
Yeniden canlanır o ilk günkü heyecan.
Aile, bir destandır, nesilden nesile,
Bitmeyen bir sevda, sonsuz bir çağrı.
Yürekten yüreğe, bir ömür boyu akar.