Bir Ağız Dolusu Şiir Şiiri - Ali Tekmil

Ben suyu ilk, anamın içdenizinde tanıdım. Varlığının ayrımına vardım. Onda, her şeyimi tamam ettim: Gövdemi, dalımı, yaprağımı su havzasında…

Sonra doğdum. Doğduğumda ilk, dağı gördüm: Deveci Dağı’nı. Bizim köyümüz O’nunla karşı karşıya oturur. Yüzü O’na dönüktür. Doğduğumda O, yine oradaydı. O’nu gördüm. Tanıdım.

Şiirlerimi ilk, suya ve dağa yazdım. Kir- pas kaldırmaz suya ve heybetli, güçlü dağa. Suya yazdıkça dirildim, yeşillendim; dalım, yaprağım çıktı; dane oldum, döküldüm; aç ağızlar doyurdum. Suya yazdıkça arındım; ne suç tanıdı defterim, ne kabahat…

Dünyanın kara kaplı defterinden düşüldüm. Suyun duru defterine yazıldı künyem. “ Dostuna yarasını gösterir gibi ” … Gölgesi ardına düşmeyen gibi… İnsan yüreğinin dibinde bir beyaz çakıl taşı … İnsan eliyle uzansan hemen orada … Her zaman, her yerde gibi…

Dağa yazdıkça doğruldum, doğrulandım. Gücüm, direncim arttı. Tan yerlerim ağardı. Yekinip, yürüdüm insan içine. İnsanlar: “ İşte dağın düş avcısı; hıh! demiş de burnundan düşmüş “ dediler. Sevindim, gönendim, daha daha yürüdüm. Güvendim; gittiğim yerlere de güven götürdüm.

Şimdi, Anadolu taraflarında bir dağın bir suyu gibiyim. Günüm, güneşim yerinde. Bir de insan içinin yoksulluğunu silebilsem… Çocuk gülüşleri gibi ekmek açsa bütün koyaklarım. Dört bir taraf çiğdeme, sümbüle, madımağa dursa… Çocukların küçümen pabuçları çıraklık yollarının çamurundan önce sırtımın gelinciklerine, peygamber çiçeklerine, süsenlerine değse… Akşam olunca eşikten, babalardan önce, onların gülen yüzleri, dolu elleri girse… Annelerin şıpıdık terliklerinden önce, sol memelerinin altına sığdıramadıkları tıpırtıları ses verse… Dizlerde Deveci Dağı’nın gücü, dudaklarda Ayhatun Suyu’nun tadı olsa. Bütün kulaçların güneşi aydın, bütün avuçların sıcaklığı kadim olsa… Oldu olacak, ben de bir ağız dolusu şiir olsam…

Ali Tekmil / 13. 10. 2005 – İzmir.