Bir Ağaç ve Yapraklar

Göçmen kuşlar veda ediyor ağaçlara,
Göğün gözyaşları düşüyor sokaklara.
Yalnız, ağaçlar alışıkmış vedalara,
Belli! Hasret kalınmış vefalı dostlara...

Yer yer su birikmiş kaldırım taşlarında,
Hüzün saklı! Esen rüzgarın şarkısında
Bir ağaç görüyorum, yolun kenarında
Yapayalnız şimdi, kaç mevsimdir orada.

Ağaç eskiden gururuyla tanınırdı,
Hep dik durur, ölmeyeceğini sanırdı.
Yalnız ve de uzak, tek başına yaşardı,
Umursamazdı zamanı, boşa harcardı.

Oysaki yapraklar sıkılmıştı ağaçtan,
Ağaç kabullenemiyordu gururundan.
Son yaprak da düşünce ağacın dalından,
Ağaç yardım istedi tek dostu topraktan.

"Üzgünüm" dedi toprak "Ben yardım edemem"
"Vaktin doldu artık, sorununu çözemem!"
Ağaç sessizce boyun eğdi kaderine.
Anladı ki zaman; en kıymetli hazine.

Aslında, o gururlu ağaç gibiyiz biz,
Yapraklar boşa harcadığımız vaktimiz.
Toprak, yardım istediğimiz ailemiz,
Sonbahar, gölgesi öksüz gecelerimiz.

Sonbahar, sessizce batan güneşe benzer.
Hayali geç kalmış, özel bir düşe benzer.
Boş ümitlerle yarım kalmış işe benzer,
Kalbi kor olup sönen bir ateşe benzer...

13'lü hece ölçüsü kullanılmıştır.