Bir Ağaç Olsam Şiiri - İrem Aslan

Bir ağaç olsam,
Dalıma konan kuşları incitmem ben.
Asla git demem.
Misafirperverim aslında,
Asla kalbini incitmem.
Çok öterse sus demem.
Canımı acıtırsa incitmem.
Ama ne yaparım bilir misin
O gidene kadar ses etmem.
O gölgemde dinlenirken,
Güneş açsın üstüme demem.
İç çekmem,kederlenmem.
Ama;
Gövdeme dokunursa incinirim,
Şeklimi bozarsa gücenirim,
Köklerimi gagalarsa,
Yani kalbime dokunursa,
intizar etmem.
Onun yerine;
Rüzgar esse derim,
Yaprak kımıldasa,
rahatsız olsa,
Ve derim ki;
Dal sallansa ve uçsa,
Ben incitmesem..
İncindiğimi anlamadan,
Kendi düşünüp kalksa,
Ve sonra bir daha gelse,
Ben hiç rüzgar essin istemesem,
Bana bunu düşündürtmese,
Beni üzmese,
İncitmese diye düşünmesem...