şehirden uzakta
davetkâr yemişlerle dolu bir bahçe
hemen girişte
huzuru gölgesinde taşıyan bir meşe ağacı,
altında bedeni uykuya çeken taştan bir sedir
biraz ileride yılları eskiten iki göz oda
beri yanda seyirci konumunda bir çardak
köşede zaman öldüren akşam sefaları
ötede külüne hasret bir ocak
havada rüzgar sesi
ve başımda olmazsa olmaz kavaklar var
her şey var ama sen yoksun
sensiz öyle anlamsızdır ki bu bahçe
ne envai çeşit meyve
ne kol gezen sükûnet
güzel görünür gözüme
sen olsaydın sevdiğim
gelinlik kız gibi
nazlı nazlı salınırdı kavaklar
rüzgâr kokunu sürerdi dallara
sesinle okşardı yaprakları
yeniden doğardı küllerinden ocak
yetim sessizliğine bürünmez
cümbüşle açardı akşam sefaları
ve seyirci kalmaz
hayata karışırdı çardak
sen olsaydın sevdiğim
ömrünü tazelerdi iki göz oda
ve belki de
taştan sedirde dalmadan derin uykulara
masallar anlatırdı
kocaman gölgesiyle meşe ağacı
kimsesiz aşkın çocuklarına…
SON SÖZ KELEBEKLERİN
Syf:44
Kayıt Tarihi : 6.8.2006 00:43:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
ömrünü tazelerdi iki göz oda
ve belki de
taştan sedirde dalmadan derin uykulara
masallar anlatırdı
kocaman gölgesiyle meşe ağacı
kimsesiz aşkın çocuklarına…
............
Yine çok güzeldi.Sizi okumak ne güzel....Kutluyorum.Emeğinizi.
çok sevdim şiirinizi...sevgiler:)
kutlarım Nazlıhan hanım...ne kadar içten yazmışsınız...okurken hüzün veriyor ama yaşansaydı belki bu his olmazdı...
sevgiler...
TÜM YORUMLAR (7)