Bir Ağaç Gölgesi Şiiri - Eymen Erdem Akça

Bir ağacın gölgesi, bir tatlı böcek sesi
Yarım kalmış göçmen bir kuşun garip bestesi
Uzanır fezaları aşkın öte iklime
Bir sonsuzluk türküsü dolanırken dilime
Açılırken semalar kat kat Ona giderken
Ve özlemle kavrulup yandım Cananım derken
Bir ahu bakışıyla devrilen şu çınarlar
Sessizliğin koynunda şevkle Hakkı anarlar
Dermansız yolculara sular sunan sebiller
Çağıldayan gün gibi per-perişan değiller
Kandillerden akseden ayışığı geceler
Sonsuzluğa taht kurmuş Dost ismini heceler
Sanki billur bir kase rahmet saçar aleme
Billurdan sarayları tasvir sığmaz kaleme
Dilimin yüreğimi tercümesi ne mümkün
Bilinmez bir zamanda beni bekleyen düğün
Bir yelkenli şevkiyle ötelere açılmak
Günahkar yüreklerle dergahında saçılmak
O simsiyah elimi sana sunmak isterim
Kavrulsa da bedenim Hakka kanmak isterim
Hissizlik alemine bir an dalıp da çıkmak
Ve son adımda ey Dost ismin gönüle çakmak
Tutuştur alev alev yüreğimi sen bir an
De bir kez bu kuluna 'Kulum! Yıkılır devran'
Seni andıkça ey Dost öyle mesrur yüreğim
Senle olmak her bir an işte benim dileğim
Arzumu gerçekleştir sonu ölüm de olsa
Arzumu gerçekleştir kalbe hüzün de dolsa
Sen sen desem Sevgili ben bu yolsuz gecede
İsimlerin dökülse dilimden son hecede
Uzat yed-i kudreti sarsıp son kez gönlümü
Son basamak yap bana istenmeyen ölümü
-Kayseri