Adem Yıldırım - Bir adım ötesi uçurum (d ...

Yine her günkü gibi geç kalmıştı; her zaman buluşup kız kulesini izlediğimiz,hayaller kurup ümitler ektiğimiz,bahçemiz dediğimiz parktaki yaşlı çınarın altında yine bekletmişti ve benim elimde değildi beklemek zorundaydım, zaten yıllardır beklemiyor muydum, birkaç ömür daha beklesem ne kaybederim ki zamandan başka, o da bol zaten…

Sonunda hep geliyordu ama,her gün geldiği taraftan,her zamanki gibi saçları rüzgarda dalgalanıyor, gözleri kirpikleri arasında denizi kıskandırırcasına neşeyle bakıyordu,her defasında olduğu gibi yüreğim ritmini bozup onun ayak seslerine vokal oluyor,göğüs kafesini kırıp fırlamak istercesine azimle çarpıyor hapsolduğu duvarlara, Biliyordum aslında aklımın bana oyun oynadığını, o değildi gelen ben hayal gördüğümü biliyordum, ama silkinip kafamdan atmak gelmiyordu içimden, çünkü hayali bile yetiyordu beni yakmaya,ihanet dolu dünyaya tahammül gücü veriyordu,beni getirdiği uçurum kenarında tutunabildiğim tek şeydi hayali, elimde değildi sığınmak zorundaydım ona her defasında olduğu gibi.

Yine güzel bir gündü, oturmuş hayaller kuruyorduk,ben ona, onun için karaladığım satırları okuyordum,o beğenmediği halde çok güzel olmuş diyerek beni yüreklendiriyordu, her günkü gibi o günde bütün sözleri ve hareketleri yapmacıktı, her defasında olduğu gibi bu sefer de en mutlu olduğum anı bekliyordu, tam da “sensiz yaşayamam” derken beni yalnız bırakacağını biliyordum, ama alışmıştım artık koymuyordu eskisi gibi, güneş eski ışıltısına kavuşmuş, denizin de öfkesi dinmişti, ben ise halâ onun için satırlar karalamaya devam ediyordum, daha ne kadar yazacağımı bilmiyordum ama yazıyordum,ertesi gün geldiğinde ona okumak için…