Bir Adım...iki Adım...üç Adım...

Bir adım... İki adım... Üç adım...
Hayatta hep adımlarımı saydım.
Hangi adımda karşılaşacaktım,
kaderime yazılmış güzelliğe...
Sonunu görebildiğim yolları değil de,
hep dönemeçli, ara sokakları olan yolları tercih ettim...
Zamanın geçtiğini,
yorulduğumu hissetsemde,
hiç vazgeçmedim;
Kaderimin kaderini bulmak için...
Artık sayıların bile gözyaşı döktüğü adımlarımı unuttum...
Artık umutlarımı da unutmaya başlamışken,
son adımımda, bir ışık gördüm..:
Gözlerime tebessüm ettiren bir güzellikti...
Yüzümdeki bitkinliği,
sanki nur misali aydınlatan bir güzellikti...
Kaderim sanki durmuştu, onu görmem için...
Dönemeçli yollar, ara sokaklardaki yollar,
sanki benim durumuma üzülüp,
burada birleşmişti...
Sessizlikte yağmurun çıkardığı sesler bile sanki benim için susuyordu...
Evet, kaderim benim burda önümde duruyordu...
Elimi uzatsam sanki elini geri çevirmeyecek şekilde duruyordu...
Sanki o da biliyordu,
kaderim olduğunu...
Hep korkak yaşadığım bu hayatta,
şimdi cesaretim bana dostluk ediyordu...
Ve evet, başardım...
Bu güzelliğe sevgimi uzattım...
Sevgimin çileli arayışını hissetmiş olacak ki,
o da benim için sakladığı sevgisini uzattı...
İki yürek artık yalnız atmıyordu...
Birbirine kavuşan bu İki yürek,
şimdi iki cana hayat vermek için atıyordu...
Son nefesimizde birbirimizden ayrılmamamız için atıyordu...
Bir adım... İki adım... Üç adım...
Artık adımlarımı, birlikte yaşayacağımız,
sonsuzluk yoluna ulaşmak için sayıyorum...