Bir Adamdan Edim'lik değil,Adamdan edipl ...

Bir Adamdan Edim'lik değil,Adamdan ediplik...
Beşinci kattaydı evi yönü bahçeye bakardı
Bir küskünlüğün gün aşırılığı sonunda evine vardı
Bir gün geldi evde terkedilmişliğin yazısını eline aldı
''Yeter''diyordu yazıda ''ben de usandım senin gibi'' diyordu
Buruşturup attı o kağıdı birde zararını bile bile sigara yakarak
Bir yandan da getirdiği güllerin içlerini pençeleyip camdan atarak

Attığı gülün katmerli çanakları beşinci kattan aşağı kelebek kelebekti düşerken
Esas o gülleri toplarken umutlarını topluyordu ılgıt ılgıt yalnız koklamak içine sinmezken
Dağıldı tümüde parçalanmış güller vedasız, vefasız ve sedasız pencereden uçarken,
Kabusmuydu gerçekmiydi Allahım bu! yoksa diye yara etti yüzünü elini çimdik çimdik sıkarak
Yaralı yüz,yaralı kalp, düşen veda etmeden geriye bakmadan giden güllerin ardından
Bıraktı oda kendini geriye dönmeyi düşünmeden gül gibi gülerek güllerin ardından...
O ev ve o evde yaşamak artık kendine ardı.
Artık başka bahar diye diye geldiği bahar son bahardı..

Şimdi güller parça parça düştüler koptukları yere kokularını dağıtarak...
Arkasından adam düştü boşluğa boş umut kokan güllerin ardından tüm umutlarını atarak...
Böylece nice baharları gelmeden görmeden kış etti
Ve böyle bitirdi gurur denen görünmez nesne, tüm nesneleri kurutarak...