Bir Adam Yürüyordu Şiiri - Kıvanç Demirel

Elleri ceplerinde,soğuk bir akşamda alabildiğine özgür bir adam vardı,
Sıcak bir gülümseme dudaklarında,geçmişi hatırlıyordu adımlarla
Gözlerinin altında masum iki şişlik,dişleri biraz daha beyaz,
Günahları koynunda uyuyordu,geceleri o iki saatte.
Ne arayacak bir telefon numarası ne de bir ten,
Bağımsız sade bir limanda demirlemiş kalbi artık sadece kendi için çarpıyor,
Ona aşık nefesleri,dudakları ve gözleri anımsıyor bir tebessüm sarıyordu etrafını.
Sonra aniden sert bir rüzgar çarptı kaşlarına ve çatıverdi seneler üzerine,
Kulağında o aynı melodi,eleleyken mutlulukla, dinlediği şarkıyı anımsadı
Tükenmişlik geldi aklına,
Arayıp da bulamamak geldi aklına bir hazineyi,
Elinde bir ne istediğini bilmek haritasıyla.
Kavuşamamayı anımsadı o adımlarla,oysa unutmuştu ayrılığı,
Gençliğini aradı gözleri kaldırım taşlarına korkuyla bakakalarak,
Göz bebekleri buğulandı birdenbire,
Ama o yine gülümseyebildi.
Önce af sonra irade diledi, durmuştu adımları,ayak sesleri
Sonra aradığını kaybetse de, bir ara bulmuşluğun mutluluğuyla yaşadı
tekrar o sevişmeleri,
Önce içindeki acılar kayboldu karanlığında akşamın,
Sonra da kendisi adımları kaldırımlara inanmışçasına çarparak.
Sordu mu kaldırımlar o gece insanlara acaba,
O zaman bu acı,bu dargınlık niye diye o gittikten sonra,
Ya da acılar dua etti mi küskünlüklere,küskün senelere,bilinmez.
Geride bir karanlık gece,birkaç inanmış yaşlı ayak sesi,
Bir çift buğulanmış göz kaldı,o zarif gecenin sert rüzgarlarını terk ederek..