Bir Adam Ve İçindeki Aşkı

Bir adam ve içindeki aşkı

Bir ulusun önderini kaybettiği bir günde
Aynı ulusun kırsal bir yerinde
Her şeyden habersiz
bir çocuk geldi dünya ya
Ağlayarak ve sevinçten ağlatarak

Bir ulus önderine ağlıyordu
Bir ailede doğan çocuklarının
İlk Ağlama sesinin
Duyulmasına seviniyordu

Günler, aylar, yıllar sonra
Büyüdü ağlayan çocuk
Ve o büyüdükçe
Ağırlaşacaktı sırtında taşıyacağı sorumluluk

Bir gün bir yerde Hampepik adında
Fakir bir sırt hamalının öldürüldüğü duyuldu.
Herkes telaş içinde hamalın
öldürüldüğü yere doğru koşuyordu
yüzlerce kadının heybetler içinde
çıkardıkları zılgıt sesleri
onun kulaklarında yankılanıyordu
O zılgıtların sesi herkesi oraya çağırıyordu
çocukta herkesle beraber
nereye ve niçin koştuğunu bilmeden koşuyordu

Oraya vardıklarında Hampepik kanlar içinde yatıyordu
Çocuk fakir hamalın cesedini görüyordu
Ve çocuk cebinde 1 kuruşu bile olmayan
ve 5 lira veremediği için vurulan
zavallı sırt hamalı için ağlıyordu
İşte O gün, O Çocuğun kalbinde
Hiç kimsenin farkına varmadığı bir aşk doğuyordu.

Çocuk O günden sonra Çocukluğunu hiç yaşamadı.
Çocuk! O gün Sapanını, misketlerini,
salıncağa ve bisiklete binme hevesini,
Bayram sabahları sevincini
ve bütün Çocukluk hayallerini
gözyaşlarıyla beraber O fakir hamalın delik cebinde bıraktı.

Çocuk bir daha hiç yaşayamayacağı
Ve büyüyünce hiç kimseyle paylaşamayacağı
Çocukluk hayalleriyle beraber,
Hampepik’in öldüğü gün içinde doğan
Ve Ona, Onun kim olduğunu hatırlatan
Hiç bitmeyecek olan aşkıyla beraber büyüyecekti.
Çocuk büyüdükçe aşkını da büyütecekti
Aşkını büyüttükçe Kendisini de eritecekti.

O tüm bunlardan habersiz
Çocukluktan gençliğe geçerken
Geleceğinin yönünü çizerken
Ve buruk duygularla memleketinden vazgeçerken
Başlıyordu burada macera dolu bir yolculuk.

Umutlarını bavuluna koyup
Bir yük kamyonunun üstünde
Hayallerine yolculuk yapan genç adam
Başına geleceklerden habersiz
Mardin’e gitmenin mutluluğunu yaşıyordu
Ve sanıyordu ki yük üzerinde yuttuğu tozlar
Bu yolculuğun tek zorluğuydu

Mardin in karakışında,
buz kesen Gecelerin soğuğunda
Sobasız ve ışıksız
Sırtında bir battaniye
Ve titreyen ellerinde bir kalemle
Ve içindeki okuma sevdasıyla
Ve O suçsuz yere öldürülen sırt hamalı
Hampepik’in hesabını sorma hırsıyla
Yılları devirip Ankara’nın yolunu tuttu genç adam

Şimdi hayat onun için daha zordu
Gözünün önünde can veren
Zavallı Hampepiki unutamıyordu
İçinde büyüyen aşkın sesi
Hep Ona bunun hesabını sor dedirtiyordu

Bu hesabı sormanın tek yolu
Çok çalışmaktan ve hukuk okumaktan
geçer diye düşünüyordu genç adam.
Ve genç adam inat ederek
gecesini gündüzüne ekleyerek
içindeki aşkın ateşiyle
hukuku kazanmayı başardı
Adam birçok dava kazandı
Onlarca masumu hapis ten kurtardı
Yüzlerce kişinin gönlünü kazandı
Ama bunların hepsi onun için azdı
Çünkü içindeki O büyüyen aşk
Ona hep O öldürülen hamalı hatırlatıyordu.

Genç adam bu uğurda birçok kapı çaldı
Ve çaldığı her kapı onun yüzüne kapandı
Sanki bu iş, bir kazaydı! Sanki O hamal bir canavardı
Sanki O hamalı vuranların hepsi günahsızdı

Demek ki bunun için
Hukukçu olmakta yetmiyordu
Çünkü genç adam
O öldürülen hamalın hesabını soramıyordu

Hukukçulukla bunu çözemeyeceğini anlayan Genç adam
Gözünü karartıp vekil olmaya karar verdi
Çünkü Vekillerin toplandığı meclis
Bu hesabın sorulabileceği en büyük yerdi

Kararlıydı genç adam bu hesabı sormaya
Ve bu uğurda kaybedeceği her şeye razıydı.
Adam gittiği her yerde bu kararlılığını anlattı
Ve bu kararlılık ona, bu zaferi de kazandırdı.

Sonra vekil oldu genç adam.
O gün o zılgıt sesine koşan,
Ve Kalbinde aynı aşkı taşıyan
Binlerce kişinin oyunu aldı

Ve ona oy verenlerin sesi olmak adına
Ve o öldürülen fakir hamalın
Bir cani olmadığını anlatmak adına
Ve onu öldürenlerden bunun hesabını sormak adına
Meclisteki yerini aldı.

Genç adam Mecliste bütün kapılar
Ona açılacak sanıyordu
Ölen hamalın hakkını
Söke, söke alacağını zannediyordu.

Kısa sürede çok sevildi adam
Cesaretiyle her yere nam saldı
Gün geldi göğsünü kurşuna siper yaptı
Gün oldu binlerce kişiyi ölümden kurtardı.

Konvoyunun geçtiği her yerde
Halk sevinçten çılgına dönüyordu
Durduğu her yerde Halk onu
bir kahraman gibi omuzlarına alıyordu

Kanlı bıçaklı Birçok aşireti barıştırdı
Birçok zulme karşı baş kaldırdı
Işığın yasak olduğu Birçok köyü
Aydınlığa kavuşturup karanlıktan kurtardı

Yüzlerce kişi çocuğuna onun adını verdi
Kaç kişi onun için canını vermek istedi
Hatta birisi onun yoluna
Kızını kesip kurban etmek istedi

Ama tüm bunlar adama yetmiyordu
Çünkü içindeki aşkın ateşi sönmüyordu
O gün kulaklarında yankılanan heybetli zılgıtların sesi
Hep kulaklarını çınlatıyordu
Ve cesedini gördüğü O zavallı fakir hamal Hampepik
Hiç gözünün önünden gitmiyordu

Adam bu suskunluğa dayanamıyordu
İçindeki aşk ve aklındaki hamal
Geceleri rüyalarına giriyordu
Bunun için adamın bir şeyler yapması gerekiyordu

Ve adam Bir gün suskunluğunu bozdu
Hampepik adında Fakir bir sırt hamalı
Suçsuz yere öldürüldü! dedi.
Bunu dedikten sonra Adamın sırtına
Bin hamalın yükünü yüklediler

Varlığı görünmeyen bir halk
Var olan dilini konuşamıyor! Dedi.
Onun dilini koparmaya yeltendiler
Ve onu Vatan haini ilan ettiler

Hazırladılar hemen adamın fezlekesini,
Bitirdiler adamın vekilliğini,
Kelepçelediler adamın bileklerini
Ve yarım bıraktılar adamın hayallerini

Adamı Diyarbakır zindanına attılar
Çektirmedikleri acı bırakmadılar
Hamalın tasası sana mı düşmüş? dercesine
Adamın sırtına çıktılar

Hiç olmayan bir halkın dili nasıl olur?
Sen bu dilden ne cüretle bahsediyorsun? dercesine
Adamın Ağzından dişlerini söktüler
Ve diline elektrik verdiler

Akla gelebilecek her eziyeti çektirdiler
Onu caydırmak için her yolu denediler
Ekmek vermediler su vermediler
Soğuk gecelerde uzanacak kuru bir yer vermediler
Ama yinede adamın içindeki aşkı bitiremediler
Ölen O fakir hamalı onun beyninden silemediler

Adamı vekillikten ettiler
Kariyerli bir gelecekten ettiler
Düşünü kurduğu özgürlükten ettiler
Ama ne yaptıysalar da
Onu adamlıktan edemediler

Bu adam yakın tarihin tanığı,
Bu adam bir 12 Eylül sanığı,
Bu adam yılların deviremediği bir çınar!
Ve biliyor musunuz? Onun yüreğinde
Hala kocaman bir aşk var!