Bir Adam Vardı Şiiri - İsmail Bingöl

Bir adam vardı bir adam
Bakışları bulut gibi yağmurla dolu
Bir adam vardı bir adam
Her köşesi yüreğinin sevda yorgunu

Çoğaldıkça saçındaki aklar
Çoğaltıyordu adam da
Ruhundaki sancıları
Sükûtu vuran bakışları

Ey yüreğim diyordu:
Anlamak için çabalasan da
Anlaşılmaz kılar kendini
İnsanoğlu

Ve yine diyordu:
Çağrım
Bir çığlık gibi düştüğünde belleğine
Ey acılara çengel atmış sevgili
Dik hüzünlü gözlerini ufka
Göreyim seni

Yaşat bu âhengi
Bu âhenkle tutar zaman
Ömrün ellerini

Bil ki
Çılgın bir rüyadır hayat
Sihrine kapıldığımız
Ve birden uyanacağımız

Terkederler sonra
Terkederler dostlarımız
Terkediliriz bir bir
Bendesi olduklarımızca

Söyle bana
Umutları hoyratça yağmalanmış
Sevda yorgunlarının
Kim yazar sitemlerini
Şairlerden başka

Ve sor geceyi dolduranlara:
Parıltının ve ışıltının esiri bedenleri(mizi)
Azad etmek için
Ne kaldı elimizde

Ne kaldı
Yolları dağlara çıkanlardan geriye

Zirveler işgal altında
Bizlerse zan altındayız

Hakikat yok
Hayal yok
Düşünmeyi bırakın
Üzülmeye zaman yok

Bir acıya râm olmak
Bir acıyı tanımak
Bir haykırıştır belki
Gerçeğin ellerinden tutmak

Ey yürek yaralarını
Öfke kılıcıyla kesenler
Bilir misiniz
Bir mısra için
Ne acılar çeker şairler

Ve yine bilir misiniz
Girmeden beyinlerin ısırıldığı meydana
Almadan kendine düşen payı
Yazabilir mi hiç şiir

Gün gün genişler mısraın yankısı
Çoğaldıkça çoğalır çizgiler
Yarıklar büyür yürekte

Söz deyip geçer kimi
Sözü sözden seçer kimi
Arttıkça mısranın imi
Artar çelişkilerin de
Hüzünle seyahati

Şiir ki;
'acı tarafından ekilmiş'
Şiir ki;
'Yalnızlık tarafından dikilmiş'
Şiir ki;
'açlık ve susuzluk tarafından devşirilmiş' değilse
Şiir değildir