Bir Adam Var Şiiri - Serhat Yurtsever

Bir adam var  teni rutubet kokan kaşları dökülmüş  gördüğü kabuslardan yüzünden sivilceleri olan
bir adam  var
kalbindeki  yanık kokusu erimiş kablo kokusu kadar keskin ve kalıcı
bir adam var
ruhu simsarların hedefinden kaçmamış
Gizlenmiş oysaki
montunun yakasını kaldırarak Etraftan
bir adam var
Mechule kucak açmış
Ağzı çürük dişi yüzünden
Kimsenin yüzüne konusamayan
Bir adam var
Rumlardan kalma bir apartman dairesinin son katına atmış kendini
tek dostu yalnızlığı olan
her gün  değişmeyen hayatına
bir renk katamayan
Bir adam var
haftada iki gün aynı çorbayı içen
bu adam
ahşap ev eşyalarının sardığı salonundan
yaşanmışlıklarını irdeleyen 
tahta kurusu misali  derdini oya oya kanatan
karasızlıklarını sorgulayan
yanlışa batmış
bir adam var
el uzatını olamamış  eli havada kalmış
Gözünün yaşına bakılmayan
Kimsenin acımadığı
bir adam  var
Neyapsa sonuca varamayan bir adam
sararmış bıyıklarının arkasında
burnundan soluyan bu adam
özlemeyi unutmuş sevdiklerini
kimsesizler listesinde en üstler de
Bir adam var
sofrasında tek tabağı tek bardağı olan
bu adam
tek derdi  çiceklerini vazosunda yaşatmak olan
tüm umutlarını bir bahara saklamış
inanmasada
gururlu bir adam
tanrının yardım etmediği
tanrısız bu adam
bulamadığı hakikatin  ardı arkasını bırakmayan
İnsanlar yüzünden kinci olmuş
Bir adam var
komuşuları onu görmeden
evine giren
selamsız sabahsız bu adam
sanki dünyanın yükünü sırtlanmış
ağır ağır basamakları çıkarken
İçinden basamaklari pes etmeden her akşam sayan
Bir adam var
akşam yemeği hazır olmayan bu adam
buzdolabında tüm umutları buz tutmuş
derin duygularını derin dondurcuda saklayan bu adam
apartmanın girişinden dairsine kadar tüm merdiven basamaklrını saya saya çıkan bu adam
evine dönerken bulamadığı huzuru sorgulayan
kendine tipsiz diye ifade eden
koca burnuna tüm sebepleri sığdıran
ne yazı sevinç ,ne kışı romantik
mevsimsiz bu adam
şapkasını alnına indirmiş
gözlerini yere eğmiş 
bir adam var
kimseyle işi olmayan
bu adam
bu gece bir karar aldı
eskiciden aldığı yıllanmış antika sandalyesi üzerinde son kez kendi şiirini yaZdi
ipi elinde tavana baka kalan bu adam
inanmış yolun bittiğine
ağlamaklı çirkin  suratıyla vedalaşmış
eskiden kalma kırık aynası karsısında ahlaksızlaşmış kendine
bir adam var
yolun sonunu kendı cizen
önündeki kağıda son sözlerini ve dileklerini yazan
bu adam
yutkunup yutkunup almış kalemi eline
silgisi olmayan bu adam
silmiş ona tüm yapılanları bir kalemde
hey gidi yıllar diye başlamış son şiirine 
allahaısmarladık  diye bitirmiş son kıtasını
bitirmiş bitirmesine 
ama
sonu gene bulamamış
bu adam
bir adam var
çürük halatı boynunda 
kaydırmış altındaki sandalyeyi  korkarak ölümden
ölüm bu ya..
gelip bulamamış kendini
bir kere daha düşün dercesine
fırsat vermiş hayat ilk defa kendine
kimsenin ona vermediğini sunmuş
sunmuş sunmasına
inamamış hayatın samimiyetine
Guvenmemis ölüme
bir adam var
ısrarcı hayatın şans vermesini  dalga geçer saymış kendinle
kızmış bir adam var
ölemediği için ölmek isterken yaşayan
bir adam var
oturduğu   dairenin son katından kendını  bırakmış  son çare
bir adam var
düşerken bile  hayatı gözlerinin önünden geçmeyen
bir adam var
Bomboş beyaz bir  kağıt gibi
yasanmamisliklar dolu
mahalleli çok konuşmuş arkasından
tam iki gün
bir adam var
kimsenin ondan haberi olmayan
o adam
artık yokmuş
bulamadığı kendinde
aramadıği yer kalmayan
düşünmediği çare
yaraları açık kalan
bir adam var
asfalttan kanları tazzikli suyla yıkanan
bir adam varmıs
Ölümüne ne sevilen nede üzülen
Cenazesi ortada kalan
Tabutuna dört kişi bulunamayan
Bu adam ..
Aslında  bir adam varmış
Bir adam  yokmuş...