Bir adam tanıdım... Şiiri - Zeliha Bekoğlu

Bir adam tanıdım
Uçsuz bucaksız bir derinliği vardı
Oysa
Sığ bir görüntünün arkasına saklanmaya çalışıyordu acemice

Belli ki bilinçli bir maskeydi bu yüzüne oturtmaya çalıştığı
Kendini korumak istiyordu hüzünden ve acıdan
Ancak
O bilmese de saklamaya çalıştığı kırılganlıkları çok rahat okunuyordu buğulu gözlerinde

Belli ki çok eski bir hikayeydi bu, onu kendine yabancılaşmaya iten
Unutmak için acı üstüne acı, hüzün üstüne hüzün ekiyordu bilmeden
Oysa
Vedalaşabilse acıları ile karanlık gece yine güneşli bir güne dönecekti

Unutmak ve affetmek insanın kendini özgür bırakmasıdır
Fakat çoğu insan kendini esir etmekten hoşlanır
Acaba
Kendine yaptığının farkında mıydı adam

Özündeki tüm güzel ve iyi duyguları bir bohçanın içine toplayıp
Yüreğinin çok derin bir köşesine gömmüştü yıllar önce
Sonrasında ise
Kendi de girmişti kendi yarattığı kafesin içinde ki yerine

Kalın zırhlar örmüştü kendine, kabuğunun altında kendini güvende hissediyordu
Kimsenin kapatılmış bir defter gibi paketleyip mühürlediği
Duygularına ve yüreğine dokunmasına izin vermezse
Bir daha acı çekmeyeceğini düşünüyordu kendince

Bir yandan da sevmek ve sevilmek istiyordu umarsızca
Sanki daha önce hiç sevmemiş sevilmemiş gibi
Yaslanacak bir omuz, sıcacık bir kucak …
Çok üşüdüğünde ise içi bulduğu herhangi bir kucakta ısınmaya çalışıyordu

Ve bunu her yaptığında çok daha fazla üşüyordu içi
O birilerinin kabuğunun içine sakladığı küçük çocuğu bulmasını
Kabuğunun arkasına ulaşıp ona hadi çık artık demesini bekliyordu yıllardır
Kendini nasıl gösterdiğini unutarak insanlara

Bir adam tanıdım
İçinde okyanusun en mavisini, yeşilin en yeşilini taşıyordu
Oysa
O siyah beyaz görünmeye çalışıyordu insanlara çaresizce

Kendini ve yüreğini kendi elleriyle ördüğü bir zindanın arkasına kapatıp
Sevginin acı çekmek ve bitmek zorunda olduğunu tekrarlayıp durmuştu kendine yıllarca
Ancak
İnsan yüreği susturulamazdı ne sözlerle, ne de kaçmakla kendinden ve insanlardan

Aşk öyle bir şeydir ki hiç ummadığın bir anda hiç istemesen de
Yüreğinden içeri sızar insanın, daha sen ne olduğunu anlamadan
Ve bir gün uyandığında
Artık çok geçtir, ne kadar sevmeyeceğim desen de, yüreğinde çiçek açmaya başlamıştır bile sevda....

Adam henüz bilmiyordu
Ama öğrenecekti günün birinde
Öncesiz ve sonrasız bir aşkın
Umarsız ayak izlerinde gülümseyecekti kendi çocukluğuna neşe içinde…