Bir Adam/dı O? Ağlamadan Ölen..!

sol kolunun sol nabzında atıyordu can
ve sol böğrünün sol üstünde ölüyordu
anbean adam

yine de bir şeyler bekliyordu zamandan
tatsız dudaklarında ölmüş tüm sözlere rağmen

laçkalaşmış bir gündü onun için
oturup koltuğuna düşündü
neden ve niçin

ne çok şey kazanmıştı düşlediği mutluluk adına
ve ne çok şey kaybetmişti şimdi
hiç olan uğruna

ecel miydin bana sen
ecel miydin ömrüme
dedi adam fersizce

dalgındı gözleri
ve sonu olmayan bir gurbetin gözcüsüydü şimdi

çevirip başını tek kanatlı dar pencereye
dokundu günün alnında ışıksız kalmış perdelerine

saldı bakışlarını önünde uzanan kör sokağın sol köşesine
dayanamdı yüreği
terkedildiği bu yola bakmaya
'ölüm ektin ömrüme zalim' diyebildi ancak
getiremedi cümlenin sonunu
titredi dudakları hissizce
yığılıp dizleri üstüne o koca adam
ağladı b/ahtına

unutacaktı....unutmalıydı da

b/azan geceden
b/azan hiç şeyden
b/azan her şeyden
b/ekliyordu

b/eklediği neydi

çoğu zaman gırtlağına kadar doluydu
kaç dünü unutup
kaç sab/ahı karşılasaydı
bilmezdi
say say günler bitmezdi

dört metre kare odasında tek başına
k/anında sön/dürüyor son iz(marit) ini
boğuşuyor ısıran hatıralarla
iliklerine kadar boş
kanı çekilmiş
yaşarken ölmek
meğer buymuş

bazan
yer çekimi bozuk kör dün/yasında büyürdü
ateşler üstünde ayaksız yürürdü
görmez olmuştu var olan t/onlarca gerçeği gözü
sahiden bu adam
kör(müy) dü

göremiyordu güneşi bir türlü
ısıtma beni der gibi y/anarak direniyordu
saçlarını izinsiz okşayan rüzgara ne demeli
ya şakakların da z/amansız boy gösteren
soysuz kış mevsimi

d/okunma zaman

d/okunmayın b/ana diyordu

o şimdi koca bir buz deniziydi

sırtını aysberge dayamış bir yalnızdı

bıçak sırtı bir ayaz kesiyordu durmadan bileklerini
ve k/anında
sayısız a/sırlar devriliyordu

aynada gördüğü resim kimdi
insan kendine nasıl bu kadar yabancı oabilirdi
söylemek zor gelsede
gerçeği biliyordu

gördüğü kendi değil
gidenin gölgesiydi

ondandı güneş gündüz de değil
gece de düş diye aranırdı

son umut

bir bakış
bir gülüş
ve tatlı bir söz geçti gözlerinin önünden
son resmide sildi fersiz hatıra defterinden
kapadı kirpiklerini adam

bir cehennemdi yine görünen...

on-altı-mayıs-iki-bin-on...humeyra...