Bir Adam Bilirim Ben Şiiri - İsmet Can

Bir adam bilirim, ben
Ekmeğini tuza banan
Yarası tuzdan yanan
Dert gölüne çıplak dalan

Saydamlara yapışırken, buğulu nefesi
Aşkın resmin çizer, o saydama
Ve saniyeler sonra buğunun
Kaybolup gideceğini bildiği halde

O bilir, ekmeğin tuzla kardeşliğini
Aşkın, acılarla müsavi olduğunu
Ve sevdanın artısından sonra ki; eşittirin
Derin yaralara denk geldiğini

O bilir, sevdanın çıkmaz sokak olmadığını
Sonsuzluğa yürüyen, ayakların mecalsizliğini
Bilakis, sapaklarında tenhalar olduğunu
Ve kıvrımlarda gizlenen, Deccalsizliğini

O bilir aslında, serap bir perdedir
Olgunluk sevdanın bağrında bir yerdedir
Ve derin iç çekmelerin ahtın da
Gençliğin getirdiği o şuursuz eserdedir

Bir adam bilirim, ben
Çoktan adam kılığından çıkmış
İzbe, tozlu bir köşede
Hatıra sandığına kilitlenmiş, eşya misali

Gözleri hala sevdanın sonsuz sokağında
Eli tehlikeli bir obje tutuyor, tam şakağında

Ve bir adam bilirim, ben
Zamanın gerisinde
O beni, hiç bir zaman
Bilmese de