Bir Adam Ağlıyor Şiiri - Mustafa Ata

Bir adam ağlıyor uzaklarda
kuytu bir köşede yapayalnız.
Dışarıda gökyüzü,
kapkara bulutlarla kaplıydı,
tıpkı kadının yüreğindeki,
karanlığın gökyüzüne yansımasıydı.
Adamın kalbine,
çelik soğukluğunda işlemişti,
giderken kadının sarf ettiği sözleri.
Oysa daha birkaç dakika öncesi?
yüreğindeki sevda ateşiyle,
dudakları alev alevdi.
Şimdi buz kesmişti adam,
tepeden tırnağa,bakışları donuktu,
ruhunda fırtınalar kopuyordu.
Kadın hiçbir şey olmamışcasına
gecenin karanlığında kayboldu.
Yüzünde ne bir üzüntünün nede,
bir acının izi vardı.
Aksine gözleri ışıl ışıl,
karanlığa gülümsüyordu,
Beyoğlu'nun ışıltı sokağına girerken.
Gülümseyerek tekrar oturdu,
birkaç dakika öncesinde kadar,
onu seven adamla oturduğu masaya.
Dudaklarında hain bir tebessüm,
şerefe dedi yeni avına.
Bir anda yağmur indi Beyoğlu'nun,
ışıltılı sokağına sokağına,
bardaktan boşanırcasına.
Yumrukları sımsıkıydı adamın,
bakışları adeta gökyüzünü deliyordu,
gözlerin süzülüp gelen gözyaşları,
yanaklarında yağmur damlacıklarına karışıyordu.
Haykırdı adam avazı çıktığı kadar;
''AŞK MI?
Tövbe bir dahamı tövbe,,
diye.
Adamın sesi kadının kulaklarında çınladı,
bu kez kadın buz kesti.
12.08.2009 Aliağa

Mustafa ATA