Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Değeri şiir dostu şairim,bu güzel dizeler,gönül hanemizi,'bir hışmıyla deldi geçti'misali.
Makale gibi bu teklif ve temennilere katılmamak mümkün mü,gerçekten biz biz değiliz.
K.Bir anım:15-16 yaş arası genç,oturağı çakıyla oyuyordu,neden yapıyorsun dedim,sana ne ulan demesin mi?di buyur burdan yak.
Genç ben senin yaşını yaşadım ama sen benim yaşıma daha gelebilmen için epeyi ekmek yemen gerekli.Dedim ve biraz galiba sert silkelemişim ki?rengi deyişmişti.'Her üstü unluyu değirmenci SANMA 'Dedim ama yinede sarılıp özür diledim.O genç ise hayır abi sen haklısın,ben özür dilerim.Deme erdemliliğini göstermişti...
tüm insanlığa vesile olma hasebiyle elinize yüreğinize sağlık efendim.Hüseyin DAĞLAR
Önce kalemini kutlarım.Şiirinizi okurken hep çevremi düşündüm.Biz adam olmayız diyemiyorum.mutlaka bir şeylerin düzeleceğine inanıyorum.Tebrikler.
Dönüp etrafa bakmaz öyle biliyor
Devlet malı deniz. Bulduk ta bizmi yemedik?
Bir acayıp insanlarız
Adam gibi adam değiliz
Aydın Kizir
Kutlarım sizi beğeniyle okudum bu güzel şiirinizi yüreğinize sağlık Tebrikler :)
Bir acayıp insanlarız
Adam gibi adam değiliz
İşçi sefalet içinde
Memur fitre peşinde
Esnaf kendi ateşinde
Böyle gelmiş böyle gider diyor
Dönüp etrafa bakmaz öyle biliyor
Devlet malı deniz. Bulduk ta bizmi yemedik?
Bir acayıp insanlarız
Adam gibi adam değiliz
Günümüz insanlarından manzaralar,hayatın içinden ve gerçekleri vardı dizelerde,yüreğinize sağlık sanırım insan olmanın erdemi her geçen gün zedeleneye ve içi boşalmaya devam diyor edecek,selam ve saygılar...
Merhaba Aydın bey değerli insan emeğinizi ve güçlü kaleminizi kutluyorum. Güzel şiirinizi severek beğenerek okudum. Güzel bir öz eleştiri olmuş pek anlamlı düşündürücü. beğeniyle okudum şiirleriniz daim olsun.Geleceğiniz aydınlık.
Saygılarımla
Mehmet Çobanoğlu
evet bu durumun istisnaları olsada dediklerinize hak vermemekte zor. keşke yazdıklarınızda tamamen haksız olsaydın Aydın bey. Hisli yüreğinizi kutlarım
Güzel bir öz eleştiri olmuş.Ne dinlersen kendine dinle demişler şiirinizi okurken kendimi düşündüm,herkeste aynını yapmalı gerçekten böylemiyim demeli bence.tebrikler.
ne güzel tespit..
acayiplik yaratılışımızda mı acaba demek geliyor
Bir acayıp insanlarız
Adam gibi adam değiliz
İşçi sefalet içinde
Memur fitre peşinde
Esnaf kendi ateşinde
Böyle gelmiş böyle gider diyor
Dönüp etrafa bakmaz öyle biliyor
Devlet malı deniz. Bulduk ta bizmi yemedik?
Bir acayıp insanlarız
Adam gibi adam değiliz
________________
yüreğinize sağlık, kaleminiz daim olsun..
saygı ve selamlarımla...
Söylenecek söz yok üstat doğrusundur aynen öyleyiz acaipiz belki ondan diğer canlılardan ayrıyız...Çok güzel insanınımızın portresini vermişsiniz kaleminize sağlık.düşünürüz deriz yazarız ama bu acaipliğe bizde karışırız maalesef:)) saygılar
Bu şiir ile ilgili 27 tane yorum bulunmakta