Onunla ortaokulluyken tanıştık. Ben cama çıkardım, o da dama. O damı ayaklardı ben camı çırmaklardım. Yeşil gözlü bir aşktı. Ona ilk yazımı yazarken, acemilik ve düzgün yazma titizliği musallat olduğundan; epey sayfa zayi etmiştim.
Çok çabalamış, ancak yazamamıştım yeşil gözlü Aşk’a. Sonra ne ben camı çırmakladım ne de o damı ayakladı. Cam çırmaksız, dam ayaksız kaldı. Varsın kalıversin, damın camın Aşksız kalması da bir şey mi?
Yeni, değişik değişik renkte aşklar... Bal rengi gözlü Aşk, teyzesine gidiyor, ben de arkadaşlarıma; ödev yapmaya. Nasılsa bir yerlerde buluşuyoruz. Bal rengi gözlü Aşk, öptürmem diyor. Utanıyor. Yüzü şeftali rengi. Eliyle itiyor beni. Kalbim fena çarpıyor kaburgalarıma; çifteliyor hırçın bir çocuğun üstündeki yorganı tekmelemesi gibi.
Çam sakızı çoban armağanı bir buluşma; korkular, tabularla, psikolojik parmaklıklar arasında bir vuslat.
Sonra ne o teyzesine gidiyor, ne de ben arkadaşıma. Hiçbir yerlerde buluşuyoruz.
Dört katlı lisenin merdivenlerini çıkıyorum. Ela gözlü Aşk arkadaşıma sipariş etmiş beni. Tuhaf tuhaf bakıyorum Ayhan’ın yüzüne. Biraz da muzipçe: “Git, o ela gözlü Aşk’a söyle; de ki, de ki herifin kalbi yokmuş, karbüratör kullanıyormuş.”
Ayhan biraz da naifce inanıyor. Haklı da, o, karbüratörün yalnızca arabalarda olduğunu zannediyor henüz.
Tamamını Oku
Bu şiir ile ilgili 0 tane yorum bulunmakta