Bir Şiiri - Hakan Karaduman

…

Tanrılar yarattık kafalarımızda, yenilgilerimizde suçlamak için,

Tanrılar yarattık kafalarımızda, kazançlarımızda unutmak için,

Tanrılar yarattık kafalarımızda, tapınmak için,

Tanrılar yarattık kafalarımızda, öldürmek için.

Çevirdik ellerimizi göğün aynasına,

Bencileyin gönderdim çaresizliği, ellerim yok,

Acınacak acılarıma sığındım, nefesim yok,

Koşmak istedim sesim sıra, ayaklarım yok,

Düşünmek istedim nedenleri, yüzüm yok.

Gerçekler yanımızdan yılan sessizliğinde akıp, dolanıp geçer,

Görmez gözlerimiz; kapalıdır talihler,

Laflarımız yaya, gerçekler ya gerimizde ya uzağa düşer.

Kuran da kurtaran da insandır dedik,

Oysa ne kurduk ne kurtardık,

Kendimize dolandık.

Madem bozandık, kötülerin borazanıydık,

Bebeklerin kanını içtik, komşumuzu dolandırdık,

Üç lokma yeterken gerisini çaldık, depoladık,

Herkes açken mutlu ve tok olmayı başardık,

Hatta; en içten yalanları söylemeyi,

Hatta güce tapanlara tapınmayı,

Ve hatta, kirli sıcak sevgilerde yıkanmayı, aklanmayı,

Büyük beyaz evlerde uyumayı, sevişmeyi, öğrendik;

Madem kötüydük, ve

Kötülük istedi biz verdik,

Kötülük istemedi biz yine verdik,

Kötülük kaybederken de kazandık;

Madem böyleydik,

Neden dünyanın çevresinde dolandık?

(…)

Belki kötüydük ama korkaktık,

Korkulardan geçip evlere saklandık,

Gündüzleri göğü, diktiğimiz betonlarla kararttık,

Geceleri zümrüt siyahı yıldızları kapattık,

Kalplerimizi karanlığa açtık,

Yalanlar söyledik, kendimizi söyledik,

Neden ayakta kaldık?

(…)

Siz kaldıkça ayakta, kaşınan yara,

İrinler çoğalır, sinekler toplanır,

Midelerinizde aç bebeklerin ölü etleri,

Yüzlerinizde sahtelik, sözlerinizde gurur,

Zevki ve nefreti, hatta ölümsüz keyfi,

Yalancı ağıtları, sevinçli çığlıkları,

Tene ten, sürtüp giden,

Tersiz emeksiz ve hatta nedensiz,

Siz,

Ayakta kaldınız, tüm bilinenlere örnektiniz.

Oysa;

Tüm parçalar toplanıp bire gider.

Evrenler yaratır, eşitler bire

Sığmazken kainatların içine,

Sığardı küçük bir çocuğun kalbine.