Binlerce Yüz Şiiri - Tüba Ateş Yıldırım

Binlerce yüz görmüş olmalıyım,
Bir birine benzeyen, ama kalpleri ayrı olan,
Binlerce yüz.
Kocaman gözler gördüm, içlerinde hüzün, keder,
Elem dolu binlerce yüz.

Umutları olmayan, kocaman adamları izledim,
Küçücük çocukları kokladım,
Masumluğu haber veren.
Çok yerler gördüm, uzun yolculuğumda oldu hatta.
Binlerce yüz gördüm, elem dolu.

İçimde hep aynı sıkıntı ve o korkunç endişe,
Ne ben seni, nede sen beni unutabildin,
Unutulmaya müsaitken,
Bir canım var, birde; senin bende olan kalbin,
Binlerce yüz gördüm elem dolu.

Umutların peşi sıra koşarken,
Ne sen beni, nede ben seni anlayabildik bu yaşamda,
Yaşamak dürüstçe, doğru ve temiz ya da masum
Gözler, diyordun; gerçeği görmek için, yaşamak içinde; sevmek,
Binlerce yüz gördüm elem dolu.

Gözümüzden kaçan, bir tutam sevgiymiş meğer,
Geç farkına vardık sevgilim,
Ya sen ya da ben, umuda koşarken,
Unutulup giden sevgililere sadece,
Tebessümle veda edip gitmişiz,
Binlerce yüz gördüm elem dolu.

Kocaman sevgiler bir anda tükenip bitmiş,
Umutsuzlukların arkasında,
Ne sen nede ben müdahale edebilmişiz,
Kısacası izin vermişiz, kahpe kadere,
Binlerce yüz gördüm elem dolu.