Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Yüreğinize sağlık
'Şair Ahmet Ayaz' şiir grubu
Kocaman vuruşlarla çarptı yüreği
Kırışıverdi gülünce yüzü
Oynaştı kirpiklerinin gölgesi
Heyecanlı titremeler sardı
Gözkapaklarını
Hasreti giyinmiş duyguları
Uçurdu sıcacık kıvılcımları
Haykırmak istedi adını
Yırtmak istedi yüreğini
Buz kesti elleri
Yapıştı kızıl toprağa ayakları
Sessizliğe büründü her şey
Solgunlaşıp sarardı yüzü
Patlamaya hazır hıçkırıkları
Sanki! Sanki!
Hiç çözülmemek üzere
Binlerce... Binlerce
Düğüm oldu boğazında
Oradaydı... ama ulaşamadım... der gibi şiir... Yüreğindeki sızıyı kirpiklerine yüklerken...
Kutluyorum
Sevgilerimle
Titredi...
Yaslandığı ağaç gövdesi
Parça parça dalların arasından
Kırılarak döküldü
Saç tellerine ay ışığı
çok harika dizelerle bezenmiş bir şiir...
Meltemin otlara sürünen sesi
Karıştı...
Koyu gecenin derin soluklarına
Gözleri çakılı, büyülü pencerede
Esinti oynatıverince perdeyi
Sıcak bir aydınlık yayıldı
Uzun boylu köşe lâmbasından
Oradaydı... Oradaydı işte
Elinde...
Kara gözlerini düşürdüğü kitap
Bakışlarında gizli bir alaycılık
Kocaman vuruşlarla çarptı yüreği
Kırışıverdi gülünce yüzü
Oynaştı kirpiklerinin gölgesi
Heyecanlı titremeler sardı
Gözkapaklarını
Hasreti giyinmiş duyguları
Uçurdu sıcacık kıvılcımları
Haykırmak istedi adını
Yırtmak istedi yüreğini
Buz kesti elleri
Yapıştı kızıl toprağa ayakları
Sessizliğe büründü her şey
Solgunlaşıp sarardı yüzü
Patlamaya hazır hıçkırıkları
Sanki! Sanki!
Hiç çözülmemek üzere
Binlerce... Binlerce
Düğüm oldu boğazında
Teslim olurken bedeni
Gözyaşlarının hazzına
Hafifledi...
Damarlarında akan kanı
Döküldü dudaklarından
Yumuşacık kelimelere
Titredi...
Yaslandığı ağaç gövdesi
Parça parça dalların arasından
Kırılarak döküldü
Saç tellerine ay ışığı
Yüreğinize sağlık
Titredi...
Yaslandığı ağaç gövdesi
Parça parça dalların arasından
Kırılarak döküldü
Saç tellerine ay ışığı
.............................mükemmel bir anlatım.tebrikler.selam ve dua ile.
HANGİ GÖZYAŞI HAZ VERİR DİYECEKTİM Kİ...SEVİNÇ GÖZYAŞLARI GELDİ AKLIMA ,SEVİNÇ GÖZYAŞLARINIZ OLSUN GÖZÜNÜZDEN AKAN YAŞLAR.AY IŞIĞINDA DÖKÜLSÜN .kUTLARIM.SEVGİ VE SAYGILAR
Yüreğindeki şarkılar matemliydi...Güne küskün geceye dost olmuştu..Saçlarını taradı ayın tırnaklarıyla...tebessümlerine sürdü yıldızların susuşunu...Sustu satır aralarına koşan gece...Gözyaşları ne gökyüzünü deliyordu nede yüreğinin dağlarını..Sadece üşüdüğünü hissediyordu solukladığı sevdada....Sevgilerimle arkadaşım...Kucak dolusu...
Duygulu şiir ve ustalıkla yazılmış. Nefis olmuş.
Sevgili kardeşim : Hatice Bediroğlu
Şiirdeki başarınızı tebrik ediyor başarınızın devamına olan inancımı iletiyorum.
Ruhunuzdan huzur ve neşe; Yuvanızdan mutluluk hiç eksik olmasın. Her şey kardeşimin ve sevdiklerinin gönlüne göre olsun.
Beğenerek ve saygı duyarak okuduğum bu şiiriniz için sevgi, saygı ve tebriklerimi sunuyorum;.
Dr. İrfan Yılmaz. TEKİRDAĞ.
İçim burkuldu...
Bu anı kim bilir kaç kez yaşadım(!)
Ancak her keresinde yine ayağa kalktım
hem de saç tellerimde
daha çok ay ışığıyla birlikte.
Tebrikliyorum Hatice, sevgimle...
Ne güzel bir anlatımdır bu sayın şair, kutlarım sizi bütün deli hücrelerimde hissettim şiirinizi
kutlarım sizi
Bu şiir ile ilgili 111 tane yorum bulunmakta