bindokuzyüzYetmişler Şiiri - Hasan Yaşar

yörüklü çerkezli
türklü kürtlü
bi göçmüşler
köyünde
her meyveli
ağaçlarlı bi bahçenin
kıyısındaydı evimiz.
üç beş kuruşu vardı
şükür herkesin
ama sabah erken kalkıp
kuyruğa girersek
olurdu ekmeğimiz.

pizza yoktu
tek dilim bile
ton balığı da yoktu
internet de
ama
bedavaydı
kurasızdı
sırasızdı
baskı
zulüm
işkence
üniversite kapısında
çıban gibi batıyordu göze
ölüm yakışmıyordu
hiçbir gence.

çarşılarda
taksitle mutluluklar
az kullanılmış sevinçler
vardı ya
yine de
çatık kaşlı
ve griydi yaşamlar...
ne tek kanallı
magazinsiz ışıklı geveze
avutuyordu
yokluklar içindeki kenarları
ne de cumartesi pazarlıydı
geçip giden haftalar...
ne gerekse
ağladık hep
siyah beyaz içli filmlerle.
hep filmlere ağlamadı
saçları kahırlı annem.
yokluk-yoksulluk,
nemize gerekse geçimsizlik yüzünden de ağladı.
sağ sol çatışıyor,
babam annemi dövüyordu
aynı düşündükleri,
ikisi de aynı partiye oy verdikleri halde.

kavaklı cevizli
incirli üzümlü
bi büyük kent köyünde
her meyveli
ağaçlarlı bi bahçenin
kıyısındaydı evimiz.
ürkütülmüş
yaban güvercinlerinin kanat sesleri
vardı
bi kaç el de silah
sesi kuru
çirkin
buyurgan.

ölülerli anılar kaldı yalnız
ölümün soğukluğu yetmişli yıllardan.

doğa iki koyuyor
silahlılar bir alıyordu
insanlar
kıyıda köşede ölüyordu.

ne oyunlar kaldı siyah beyaz anılarda
ne de
sel sularına kapılıp giden arkadaşların adı
hatırımda.

silah sesleri
aramalar
sorgular vardı
kavga dövüş
elektrik kesintisi
ve yokluk
her yanda
sağ sol çatışıyor,
babam annemi dövüyordu
siyah siyah
silah sesleri
köpek havlamaları bir de.

çocukluğum bi yana ya
bunlar kaldı geriye
ölümün küfür küfür estiği
yetmişli yıllardan...