Bindokuzyüzdoksansekiz Şiiri - Elif Gürbüz

Başım dik, taşıdığım ağırlık kambura yol açsa bile.

Damarlarımda akan kan, su ateş ve toprak yerine geçerek besliyor tüm bedbaht bedenimi.

Güneşe özlem duyan saçlarım, Sonbahar ayı gelince güz yaprakları gibi kızıllaşarak ağlar ve dökülür.

Yüreğim, dudakları büzüşmüş oğlan çocuğu gibi sağımda atar bazı geceler.

Duruşum asker kurşunu türküsü söyler şanlı bayrağımız gibi,

Öyle çok yandı ki canım,
Bin dokuz yüz doksan sekiz’de varis tuttu bacaklarım.

Gecenin ikisi Şairin üzerine sıçrarken,
Ben bir kez daha doğdum şaman ayini gibi annemin rahminden.

Kulaklarıma fısıldıyor bir orkestra eşliğinde aziz yalnızlığım.

yalnızlığıma sıgınma talebinde bulunmuştu naif ruhumun sahibi.

Sabah ezanı huzuruyla dolar minaresiz bedenime inci taneleri gözyaşlarım.

Sabahın ilk ışıkları coğrafyamın Samyeli rüzgarlarıyla birleşirken,

Yorgunum,en mutlu anlardan sonra ansızın duraksıyor ve hüzünleniyorum.

Güç buluyorum,güçlü olmaktan çok anlaşılmak istedikçe.

Sevilmekten çok anlaşılmak istiyor çelimsiz ruhum.