Binbir Gece Masalı Şiiri - İsmet Barlıoğlu

Ayaklarımı çöllere bırakıyorum, başımı denizlere
başımı serin, ayaklarımı sıcak tutmak için.
Aldırma anam-babam, aldırma;
ne denizler eski serinliğinde,
ne çöller eski sıcaklığında,
her şey bir bulanık sabahında bir bulaşık gecenin,
ne martılar eski martı,
ne kumsallar eski kumsal,
ne de artık hayallerin
yaşına
emsal.

Sular hiç sessiz sessiz yaklaşıp öper mi ayakları?
Hiç saçları okşar mı bahar rüzgarları?
Hangi kışın içinde yaşadığı görülmüş ki baharın?
Hangi güneşler ısıtabilmiş ki; yürekleri zemheride?
Ayaklarını öptüren benim, anam-babam, uysal denize,
Benim özenli özenli okşatan saçlarını rüzgarlara,
benim yarın olmadan ellerine sunan yarını,
benim yapıp edip ortaya koyan
binbir gece
masalını.

Şimdi ne sen Padişahlar Padişahı ‘nın kızısın,
ne ben, uğrunda ölümlerden ölüm beğenen keloğlan,
fazla bir zaman geçmediği halde aradan
artık yerinde yeller eser olmuş tahtların,
cümle taçlar asılı kalır olmuş çivilerde,
surlar yılanlara mesken olan birer harabe,
saraylar cinlerin top oynadığı birer yıkıntı,
ne kalmış söyler misin, anam-babam
yaşadığımız Binbir Gece Masalı ‘ndan ikimizde?
Anılarımızdan başka ne kalmış
elimizde?

(ZAMANIN BİR DAR VAKTİ isimli Serbest Şiirler 'inden > 85-86/100)