Bin Yıllık Sevgili Şiiri - Hasibe Gezgin

Geceler diz çöküyor önümde,
Geceler… bana en büyük sevgili bu tutsak sürgünlükte.
Şarkılara sığınmak mı?
Onlar, bana çoktan sırtını döndü bile.

Gözlerimde tövbekâr bir bulut,
Gözlerimde gece.
Yeniden başlamak mı?
Ben, kendime takılıp düştüm kaç kere.

Karıştı nefesim gecenin nefesine,
Aynı potada eridi gözbebeklerimiz.
Başımı koyunca onun esmer göğsüne,
Aynı denizde damla olduk biz.

Gece… en büyük yazgım,
Çıkmaz sokağım, benim izbe yanlarım.
Bir bilsen kaç sevgiliyi gömdüm senin girdaplarına.
Tüm aşklar niyadını doldurdu da,
Bir senden geçemedim; bir sana kıyamadım halâ.

Diz çöktüm önünde gece,
Usul usul ak damarlarıma.
Işığın süzülsün kalelerime,
Sesin yer etsin kulaklarımda.
Hadi haykır şarkını!
O büyülü ruhun gölgem olsun bundan sonra.

Mısralar diz çöktü önünde gece,
Leyla’dan Mecnun’dan selam var sana.
Melekler sana ediyor secde,
Yıldızlar yastık asi başına.
Ay ışığı merhem yaralarına.
Nice Ferhat’lar feda yoluna.

Dik tut başını, eğilme gece!
Ellerini bulaştırma bu kör zillete.
Ses ol; söz ol; nefes ol…
Sahip çık bembeyaz sevinçlerine.
Yürü! Önün aydınlık,
Nasıl olsa alnın da açık.

Diz çöktüm önünde ey billûr gece!
Avuçlarımda ellerin,
Susulur mu söyle?
İşte seni yazıyorum; sana yazıyorum sonsuz ol diye.
Selam olsun bin yıllık sevgiliye.
06.10.2006