Bin Yıllık Çaresizlik Şiiri - Almira Almira

Bir susma geliyor dilime, seni anlatmaya yeltenince.
Arştan tüm kelimeler dökülüyor bin yıllık çaresizlikle.
Ruhum sallanıyor yokluğunun estiği memleketimde,
Mana beyhudeliğe savruluyor, sancılanan bir ıslık tutuşuyor.

Utanmış bir gülüşe takılıyor aklım,
Durmak bilmeyen bir gitmek düşüyor daha o anda payıma.
Derin Ahlar, beziyor çekilmekten, fayda da etmez biliyor tükenen nefesime.
Dur duraksız yükselen çaresizlik anıtı heybetini sergiliyor,
Yenilgime karşı dört bir yanda haklı gururlar tutuşuyor.

Sultanlar terk ediyor sarayları, tahtlarda elem ve keder sevişiyor.
Düşen her bir çiçek gömülmeden bırakılıyor savaş meydanında,
Gözlerinden bir bakış nasiplenen şehit oluyor sunaklarda,
Hasretimin bağrında Ahuzar tutuşuyor.

Bir yanmak büyüyor gözlerimde, alevlerle bir sen çiziyor bağrımın orta yerine.
Sustukça büyüyor sözlerin,
Ne gelmeler gelebiliyor ne gitmeler gidebiliyor,
Saçlarına müptela yel ayrılık esiyor,
Arafta emsalsiz bir tereddüt tutuşuyor.

Bir kurtçuk kemiriyor ellerimi, gönlümün orta yerindeyse bir krizantem baş veriyor.
Bir yandan yeşerirken bir yandan kemiriyor umut.
Müzmin karanlıklar şaşkın, bir ay doğarken
çatlaklarımdan,
Gökyüzü ırmaklarında sensizlikten bir isyan tutuşuyor.