* Bin Yılın Tufanı Şiiri - Fatma Doğan

FATMA DOĞAN
BİNYILIN TUFANI
Dünya bir bin yılın eşiğinde,
Bir miladın doğum sancılarını çekiyor insanlık
Ya kendini yutan bir canavarı doğuracak ıkına ıkına
Ya da elinden tutup kaldıracak onu umut adlı çocuk.
nice zamandır hep dibi gördü insan.
hep altlarda yaşadı durdu,devletli devletsiz.
Bir türlü göremedi o altın üstünü orada ne var kimler var.
Zulüm altında, ateş altında, inledi durdu bunca zaman
manda ve himaye buyur etti hükmü altına sinsi gülüşüyle gönüllü, gönülsüz.
boyun eğdi efendilere, hiç ruhu bile duymadan insan.
Yetmedi, açlık sınırının da altına düştü bir hıza emeğinin ederi
bir lokma ekmekle dişinin kovuğunu doldurdu anca alnının teri
Olandan bitenden bihaber yaşayıp durdu bugüne dek harala gürele.
Güneş varken güneşsiz yaşamayı öğrettiler ne yazık bize
bir damla petrolün ateşinde yaktılar tüm değerlerimizi
hizip edip tutuşturdular savaşa kıran kırana
akan kan değildi sanki oluk oluk,
gidenlerde can değildi onların gözünde.
o canlar toprağın altınıda görünce
görmüş oldular böylece en dibi.
ve toprakta buldular hakikati ayan beyan
benliği tanıştı toprağın altında aslıyla ve Ademliğini hatırladı insan.
Şimdi şakkatul ard ile toprağı yarmanın ve dirilmenin vakti.
Yeni bir bin yıl tepeliyor eskisini ,vura vura ensesine
Tespihe dizilmiş ne yüzyılları çektik ya sabır diyerek
Artık vakti geldi imaleyi elimizde tutmanın.
Ya Fettah çekmenin zamanı şimdi şükrün üstüne.
Ey ateşin çocukları, nemrut’un soyları.
Ve ey kazıklar sahibi zalim firavun artıkları
Devran kaç defadır dönüyor? Siz bir türlü dönmüyorsunuz gittiğiniz yoldan?
Sessiz çığlıklar yankılanıyor zulmünüzden usandı dünya
Yanık insanlık kokusundan tiksindi ciğerlerimiz.
Zulmünüzün çığlığı Sema’nın kulağını kuruttu.
Sizin için artık vakit tamam
Yok olup gidin tarihin çöplüğüne
Kökünüzü kurutsun yine, bir ulu tufan.
(FATMA DOĞAN 6 KASIM 2024/TURHAL)