Bin Yıl Sonra Şiiri - Ufuk Bayraktar

Zaman dediğimiz bir yanılsama değil mi;
Her şey aynı ilk tarihten bu yana…
Bir iki ufak kırıntı belki,
Onun dışında her şey aynı…
Aynı tepede
Acılar çekiyorum Aziz Simeon’la;
Bin yıl sonra…
Aynı sütuna koyuyorum ömrümü,
Anlamam lazım ölmeden önce o acıyı;
Aynı tepeden bakıyorum vadiye,
Her şey alabildiğine yeşil;
Yok işte bir tek karartı!
Güneş pırıl pırıl
Rüzgar bile diniyor sonra,
Duruluyor delideniz…
İniyorum tepeden sonra,
Koşuyorum hatta…
Karartılar karşılıyor beni;
Kahverengilikler;
Gizli kalmış koyu renkleri ormanın…
Anlıyorum…
Rüzgar çıkıyor yine
Coşuyor sakindeniz…
Afrodit’in ellerinde şimdi köpük köpük sevdamız:
Ban Apollon’dan yanayım;
Kırık aşk yığınlarından…
Sense Daphne’den yana;
Aşk kaçkını
Zavallı zalim
Ağlayan engerek!
Gözyaşların cennete çevirdi vadiyi ama
Değmedi tek bir damlası çorak kalbime!

Her şey alabildiğine yeşil
Ve kahverengi
Seviyorum seni;
Bütün gerçekliğinle…

Açıklama:
1) Aziz Simeon: Samandağ-Antakya arasıda bulunan bir tepede kurulu manastır’da bütün hayatını bir sütunun üzerinde, hayatın bütün acılarını çekerek yaşadığına inanılır. Öldüğünde o sütunun olduğu yere gömüldüğü söylenir…
2) mitolojik bir öykü: Daphne çok güzel ölümlü bir kızdır, Apollon ona aşık olmuştur; ancak Daphne bu aşka meğil vermez! Daphne vadide gezinirken Apollon onu görür ve takip etmeye başlar. Bu takip kovalamacaya dönüşür sonra; Apollon’un Daphne’yi tam yakalayacağı sırada Zeus onun feryadını duyar ve onu defne ağacına dönüştürür; gözyaşlarını da bir çağlayana… Apollon hayretler içinde kalır ve bir defne dalı kopararak başına takar… Bugün Antakya’da bulunan Harbiye şelalerinin mitolojik öyküsüdür bu; ‘şelale’ filmi bu vadide çekilmişti…