Bin yaşında ruhlu kadın Şiiri - Çalgı Çe ...

Belki bin yaşındaydı ruhu
Ama çocuk ruhlu bin yaşında bir kadın
Etek giymeyi severdi
Ve maskara sürerdi her gün akıp gözaltları siyah olduğunda temizlemek yerine kapattığı koyuluğu
aynı kalbindeki deliklere çimento dökmek yerine yarabandıyla kapatması gibi
Alerjisi olduğu tek şey kirazdı
En sevdiği tat pembe
En sevdiği hayvan aralık
En sevdiği renk kirazdı
Mavilerle sarılmış çarşafı izlemek zevk verirdi ona ama Ankara onu çekiyordu nedenini anlayamadığı bir biçimde
Sorunlarını defterlere çözme pahasına bir sürü deftere sahipti küçük bin yaşında kadın
Yine de en sonunda yazmaktan yorulur hayali baloncuklara doldururdu temiz ve kirli dünyasını
Sahi neydi onu bu dünyaya getiren? ölünce mi görecekti? Çok mu geç olacaktı.
Yazınsal her şeyi bir kenara itti ve
Çıkmak istiyorum diye haykırdı yaşlı ruhlu genç ölen kadın
Çıkmak istiyordu bu içine çekilip daha da kirlendiği bataklıktan
Zor bir çıkış olmalıydı çünkü kendi gözünde sorun da biliniyordu çözüm de basitti ve her şey dosdoğru yolunda tıgırdaklı arabasında giderken araba mavi çarşafa yuvarlanmıştı ve yaşlı ruhuyla çocuk kalabilen genç kadın yüzme bilmemesine rağmen çıkmayı başarmıştı mavi örtülerden