Bin Pişmanım Dostlarım Şiiri - Durak Yiğit

Geldim ki dünyaya devran sürmeye,
Geldiğime bin pişmanım dostlarım.
Bin bir acı bekler imiş beni dermeye,
Geldiğime bin pişmanım dostlarım.

Gezdim bu alemi görmedim vefa,
Şu yalan dünyada bitmiyor cefa.
ilticacı oldum sürmedim sefa.
Geldiğime bin pişmanım dostlarım.

iltica edince olduk bir hain,
Kumanya mı kaldı ne bir tain,
Ne müneccim oldum ne de bir kahin
Geldiğime bin pişmanım dostlarım.

Bize oynadı kader bütün oynunu.
Kıramadım yoksulluğun boynunu
Hiçbir zaman açmadı ki koynunu
Geldiğime bin pişmanım dostlarım.

Yalap şalap biter mola bu kara günler,?
Yaram derindedir sızılar inler,
Bekliyor yolumu musalla sinler,
Geldiğime bin pişmanım dostlarım.

Yaşam elde, iman bizde,ar bizde.
Vatan bizde,namus bizde,yar bizde..
Allaha sığınmak elbet var bizde.
Geldiğime bin pişmanım dostlarım.

Bak YİĞİT’ bak, yollarda kaldı gözüm
Ne derde deva var ne de bir çözüm?
Geçerdim serimden vardı bir sözüm
Geldiğime bin pişmanım dostlarım.

Sevgili dostlarım 1980 türkiyesinden bir acı hatıra