Bin Kez Ölünür Şiiri - Kübranur Özaydın

Bir yağmur yağar öyle hırçınca
Bir yağmur, evlerin çatıları delinir
Sonbahar gelir bahara
Ağaçların yaprakları üzerime dökülür
Yemyeşil kuşanmıştı toprak da
Toprağın çimenden entarisi sökülür
Bir fırtına biçer dalları
Güzelim çiçeklerin de boynu bükülür
Bir rüzgar bir rüzgar gör bak
Kuşların da yuvası bozulur
Martılar uçuşurdu dertsizce havada
Onların da gözlerinden korku okunur

İşitmez misin göğü sen
Göklerden nice feryatlar duyulur
Kan damlar yerdeki bulutlardan
Gündüz de geceye bürünür
Şimşekler yırtar göğün derisini
Yer de binbir parçaya bölünür
Soğuk bir ateş üfler karanlık
Nefesimden ölüm solunur
Dün cennet bildiğim sokaklar
Bugün
Bugün kefene gark olur
Şairlerden şiir çalardı şu mehtap
Şu mehtap da bugün karanlığa boğulur

Her yeri de kucaklardı gökyüzü
Baktım,o bile ölüme soyunur
Gözlerime inmiş koca perdeler
Milyon güneş gelse
Değil milyon yıldız
Etraf yine zifir karanlık olur
Öyle bir güne gelmişiz
Toprak bile ademoğlundan utanır
Öyle bir gün, öyle bir zaman
Ruhlar insanlardan evvel gömülür
Kalplere mühür vurulmuş da
Mezarlara da ülkeler kurulur
Son nefesini verir zambaklar
Masumlar da umud etmekten yorulur
Herkes çekilir bir köşeye de
En çok da güle sevdalı olanlar üzülür
Denizler kabarır
Denizler coşar da
Ufukta kıyamet görünür
Eskiden bir kez ölürdü insan
Bugün bir yetmez
Bugün bin kez ölünür