Bin Kere Islandık. Şiiri - Zeki Tepe

Ben alışığım, tek kişilik muhabbetlere.
Kendim anlatırım, kalbim beni dinler.
Bazen kalbim anlatır,ama ben dinleyemem.
O zaman anlarım ki ben gidiyorum,buralardan.
Atarım kendimi,karanlık sokakların kollarına.
Uzanır nefesim,gecenin bitmek tükenmez soluğuna.
Sokak lambasında düşler kuran,bir çocuk edasında.
Anlarım o zaman düşlerin de, bir düşüşten ibaret olduğunu.
Üzerlerine, yağmur yağan insanlar.
Neden imrenirler, beraber yürüyen sevgililere.
Yağar oysa, onlarında üzerine aynı yağmur.
Bir tek sevgilidir, kollarında olmayan.
Herkes, aşkı farklı zamanlarda bulur.
Geçmiş, gelecek, geniş ve mişli geçmiş zamandır.
Dudaklar da kalır, sevmiştim in mişi.
Biz ise,sevmeyi uzak yağmurlara bıraktık.
Akıp giden her gözyaşı ile, bin kere ıslandık.
Kurutamadı, yaz güneşi üzerimizi.
Bitiremedi,ayrılıklar sevgimizi.