Bin Dört Yüz Yıl Şiiri - Teoman Özgün

Hiç olmadık anda Gadir-Huma düştü yolum,.
Göğe kaldırılmış ellerin sahibini gördüm.
Utangaç gözlerimi gökten kaçırır bir halde olduğu bir andı!
Son vedanın son sözleriydi mevlanın bin dört yüz yıl,
Evet bin dört yüz yıl önce varlığını müjdeliyordu!
O bunları söylerken,damlada ki zerre olan ben,
Kendimi nasılda müstağni görüyordum,
Piramit sahibinin ucubeliğin de!
Sonra çölün kızgın ve kavurucu sıcaklığının altında,
Alınlardan şarıl,şarıl terler ile gözlerden damla,damla,
Dökülen yaşların birbirine karıştığı iklim sentezine inat,
Bütün iklimlere hükmeden Ali ve O,
O ve Ali idi orada!
Öylece zaman kavramının sonuna dek,
Hayy gözlerle bakanlar!