Mavzer-ağıt eleleydi,
Düşleri çıplak,
sevdaları yalınayaktı!
Deniz de uzaktı,kara da...
Yıl 1946
56 milyon can,toprak olmuş!
Kara tren ovalara türküler söylemiyor,
Gidenler geri dönmüyor,
Veda anları donmuş!
Selam yok,mektup yok!
Gazete yok,haber yok!
Radyo var o da kaymakamda...
Yıl 1946
Kıtlıklar,yokluklar zamanı!
Bir anne tandır başında,
Yavrularına ekmek yapıyor,
Evindeki son unla,
O,benim annem...
Yağmurlu bir gündü
Yalınayak,soluk ve yırtık elbiseli,
Aç,perişan bir anne yaklaşıyor tandıra,
Ekmek kokusuna koşuyordu,
Önce etrafına bakındı,
Sonra hızla kopardı ekmekleri tandırdan,
Yarı hamur ekmekler ellerini,ğöğsünü yakmıştı!
Yüreği yanıyor,
Elleri yanıyor,
Derisi yüzülüyordu.
Annem ağlıyor,
Kadın ağlıyor,
Kadın şaşkın,
Kadın hızla kaçıyor,
Kaç gündür aç uyuyan yavrularına koşuyor!
Kaçarken gülüyor,
Yavrularına ekmek kapmış bir kahraman gibi!
O,bir anneydi...
Kayıt Tarihi : 31.1.2007 11:16:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiir,annemin kıtlık zamanında yaşadığı bir öykünün özetidir.Günlerce kendisi ve çocukları aç kalan bir kadının tandırdan ekmek koparıp kaçışı.Yarı hamur ekmekler kadının ellerini göğüslerini yakıyor, buna rağmen ekmekleri bırakmıyor ve kaçıyor... Yıllar sonra kıtlık bitiyor bu kadın ve çocukları annemi ziyaret ediyor... Aldıkları ekmeğe karşılık birkaç kovan bal getirerek...
bir kaç iyi adam çıkar ve yeter söz milletindir der 15 yıllık ömürleri vardır o tarihte bunu bilmezler kıssadan hisse
zavallı ana o an ne hissetti utanmayı aştı yavruları uğruna
ve sizin muhterem anneniz son un buraya dikkat
çok şey anlatır bu son un ve başka yavrulara giden yarı pişmiş ekmek
sebep olanlar bedel ödermi saygılarımla 10 puan
TÜM YORUMLAR (38)