Bin Bir Meziyet Şiiri - Kubilay Demirkaya

Sevda çıkmazından korkmaz cesaret,
Tatlı bir buseni bıraksan rehin,
Rengini sormadan duramaz mutlak;
Benim sana eşsiz olan hürmetim,
Gökkuşağında dolaşan bir servet!

Neden solgun bakınırsın marifet?
Çöllerde gül gibi sahipsiz misin?
Bensiz üzüldün mü kuruman yasak;
Gizli gizli su taşıyıp beslerim.
Yokluğu tok sanan düzgün bir niyet!

Zülüf tellerine küsmez zarafet!
Asude baharda ipek saçların,
Yağmurun çiğlerinden daha ıslak;
Kurulamaya yeter şu nefesim.
Güllerle süsleyip baksam bir müddet!

Alakasız yaş döken gözle seyret,
Huy kapan dağları korkutma sakın!
Bu kırık tırnaklarla tırmalasak;
Engelleri kopararak geçerim.
Çılgın sevinç nara savurur elbet!

Kendini yok etmez büyülü hasret,
Güç alsın kudretten yorgun dizlerin,
Sevgi durağını beraber kursak;
Tut elimi sırılsıklam terlerim,
Beni kabul eden fedakâr gayret!

Karamsar uykular dengesiz kasvet,
Biz bize yakınsak, uzaklık şaşsın
Yanıma da sokulsan şımararak;
Tutacak gibi durur bu hislerim.
Getiriver, kurtarsın bu meziyet!