Bin Beterim Şiiri - Asaf Eren Türkoğlu

Sen gittin, ben bin beterim.
Ne adını söyleyebiliyorum artık,
Ne de susmayı becerebiliyorum.
Her nefeste bir parçan eksiliyor içimden,
Ama eksildikçe daha çok batıyor yokluğun.

Sen gittin, ardından geceyi bıraktın.
Gözlerim her sabahı arar oldu,
Ama doğmuyor güneş,
Seninle birlikte gitti umutlar.
Bir başıma kaldım,
Sessiz duvarlarla konuşur oldum.

Bin beterim şimdi,
Sana dokunmayı hayal ederken,
Ellerim boşluğa tutunuyor.
Sesini duymayı beklerken,
Kulağımda yalnızca sessizlik yankılanıyor.
Öyle bir yokluk ki bu,
Nereye dönsem sen varsın,
Ama nereye baksam yoksun.

Ne suçluyorum seni,
Ne de affedebiliyorum.
Bu kadar gitmeyi bilirken,
Bana kalmayı öğretmediğin için kırgınım.
Ama kırgınlık bile ağır geliyor artık.
Sen gittin, ben bin beterim,
Ama en kötüsü, bunu bile anlatamıyorum.