Bin Arşın Ötemdeki Şiiri - Özdemir Aydın 2

çam kokulu düşlerimi meltemler üşütürken,
yapraklarım yandı çiğimde,
sevinçlerim öldü içimde.
boşversene, herkesin hayatı kendi meyhanesinin duvarında,
benimkisi de, engin denizce, dağlarca yüce,
etten bir kafes içinde.
beni bilme, tanıma, yorumlama.
çok doluyum bee usta,
dövdüler beni zaman örsünde,
tavımı verdiler çelik gürzünden,
her ne arar isen saklı özünde,
zamansız bir an da vurdular beni,
kırdılar kanatlarım, yordular beni.

zembil zembil zerk ettiler acıları,
öksüz yüreğime,
bakışlarımda yeşil küf tutmuş geçmişin paslı anıları.

ahh bee usta,
nefretle nişanladılar,
ar'sızın kızıl şafağında,
avuçlarımdaki körpe umudu.

ben ki ;
namerdin doruğunda soluklanmadım,
kul olmadım hırsıza, puşta,
ar edilecek nimeti çiğnemedim.
her acı bir zemheri fırtınası, bir yangın kokusu
gece ketum, ay yakamozla sevişirken
yarınlarımı çaldılar, dünden geriye kalanlarımdan.
hatıraların gizleri, soluğumu keserken,
ben, acılarımın narına yangın,
dili devrik sözcüklerde kendimi ararım.
maviyi düşlerken,
bin arşın ötemdeki mutlu günleri özlerim.