Bilye Şiiri - Turgay Bozkuş

Bir çocuk elinde bilyeleri
Allı pullu, rengarenk
Önlüğünü bir yana,
Çantasını diğer yana,
Savurmuş, fırlamış sokağa.
Buluyor elbet aradığını,
Tüm tayfa orada.
Gülüşmeler, cıvıltılar
Çocuk sesleri dolduruyor sokağı.
Bir heyecan ki sorma gitsin.
İp gibi dizilmiş,
Sokak boyu bilyeler.
En uzağa ben gitmeliyim,
İlk önce ben atmalıyım,
“Ortada kuyu var yandan geç”
Tezahüratları arasında
Başı ben vurmalıyım.
Ha! vurduğun zaman da
Hızlı olmalısın, yoksa!
Muzurnaz birisi çıkıp da
Cebe indirebilir bilyeleri.
Güneş yavaş yavaş kaybolur.
Gün kararmaktadır.
Ama hangi çocuk,
Bunun farkındadır.
Zaten, tüm çocukların gözleri
O günü aydınlatmaktadır.
Kızgın bir ses,
Aman Allah’ım bu baba sesi
Eve gitmek lazım yoksa…
Baba, anneden almıştır istihbaratı
Sinirlidir, burnundan solumaktadır,
Çocuğunun okumasını istemektedir,
Kaçınılmaz bir şey olacaktır.
Lakin, çocuklar birer melektir.
Biraz nasihat, biraz azar ile
Dün olduğu gibi bugün de,
Çocuğun cebi;
Bilye ve mutlulukla dolmuştur.