Bilmiyorum anne Şiiri - A. Yüksel Şanlıer

Bilmiyorum anne. Suzan bir lisede öğretmendi ve o bir subayla evliydi, evlendiği yılın bir iki yılında tam olarak eşiyle beraber kalabilmişler diğer yıllarda, nerdeyse Suzan kocasından ayrı yaşamak mecburiyetinde kalmıştı. Eşi görev gereği sık,sık yurt dışına çıkıyordu ancak arada bir üç ayda falan evine gelebiliyordu.Bu süre içinde onların bir de ikiz oğlan çocukları olmuştu. Suzan bazen kadın tutarak,bazen yakınlarının yardımı ile çocuklarına bakarken bir taraftan da bulunduğu şehirde öğretmenlik görevi yapıyordu. Bu arada eşi yine sık,sık yurt dışı görevlerine gönderiliyor bazen Avrupa Bosna Hersek bazen başka yerlerde beş aylık altı aylık dönemler halinde göreve gidip geliyordu. Bu şekilde dokuz yılı geride bırakmışlardı ki son yılda Afkanistan Nato birliğinde görev almıştı eşi ve oradan da ancak bir defa izinli gelebilmiş ve çocuklarıyla hasret gidermişti. Bu görev bitince subay olan babaları evlerine döndü on on beş gün kadar ailesiyle beraber oldu,çocuklarıyla yaşadı ve derken Güney doğuda görev yapma sırası geldi görev yerine gitmeyi gidecekti de evini çocuklarını götüremiyordu,çünkü seyyar bir birlikte görevliydi ve çocuklar için tehlikeli bir yerdi. Sonunda babaları ailesi olduğu yerde bırakarak yeni görev yerine gitti ve iki üç günde bir telefon görüşmesi yaparak bir de dört beş ayda bir alabilirse kısa süreli izin alarak ailesiyle olan hasretini gideriyordu. Eşi Suzan her ne kadar iki günde bir telefonla konuşsa da devamlı haberleri izliyor,acaba bir kara haber mi gelir düşüncesiyle diken üstünde duruyordu. Çok geceleri düşünceden uyayamıyor,kendini ya çocuklarının bakımıyla ya da onların okul dersleriyle ya da bilgisayarla vaktini geçirip sitresten kendini uzak tutmaya çalışıyordu ki bir gün yine her zamanki gibi evin telefonu çaldı. Suzan derhal telefona koştu,koştu koşmasına da eli ayağı titriyor korku içinde telefonun avizesini kaldırıyordu. Telefonu kaldırdı avizeyi kulağına götürdü korkuyla eli ayağı titreyerek Alo dedi. Öyle bir alo deyişi var dı ki,karşıdan kara haber işiteceğim diye heyecandan neredeyse düşüp bayılacaktı. Karşıdan biri sizinle komutanım görüşecek dedi. Biraz rahatlamıştı Suzan telefonu alarak bir başka odanın bir köşesine çekildi ve hasretini telefonda göz yaşları içinde giderdi. Sıra çocukların konuşmasına gelmişti babalar çocuklarıyla da konuşmak istiyordu,Suzan oğlunun birini çağırdı fakat konuşmak istemedi neyse ki biraz ısrar edince konuşmayı kabul etti çocuk telefonun avizesini kulağına dayadı nasılsın baba dedi ve bütün konuşması bu oldu bir daha da konuşmadı. Sıra diğerine gelmişti ki,onu ikna etmek mümkün olmadı o babasıyla bir türlü konuşmak istemiyordu. Bu arada geçen zaman uzayınca babası oğluyla telefonda bile hasret gideremeden telefon kapandı. Annesi Suzan buna üzülmüştü,oğlunun babasıyla konuşmasını çok istemişti ama konuşmayınca onun babasına küs olabileceği aklına geldi. Gitti içeriden fotoğraf albümünü getirdi ve içinden babasıyla kendisinin birlikte çekilmiş boy fotoğrafını buldu. Biraz diğer fotoğraflara oğluyla beraber baktıktan sonra anne Suzan elinde tuttuğu babasıyla çekilmiş fotoğrafı oğluna gösterdi ve sordu. Oğlum söyler misin bu fotoğraftaki adam kim? Suzan ın oğlu önce bir baktı, sonra boynunu büktü ağlayacaktı ama ağlayamadı ve dedi ki Tanımıyorum,bilmiyorum anne…. Ve daha fazla resme bakamayan dokuz yaşındaki okul talebesi oğlan çocuğu, boynu bükük annesinin daha fazla soru sormasına fırsat vermeden hemen oradan uzaklaştı.