Bilmiyorum Şiiri - Çem Fırat

Gündüz ayrı bir ben, gece ayrı bir benim...

Aynalar da tanıktır gözlerimden.

Gündüzler,sabahın ilk uyanışında sessizce çarpar dilime. Sonralar vurdumduymaz, belirli anlarda yanlışlıklara kalemler kırarım. Hiç umursamadan ardımdakilere hissiyatsız ya da en küçük noktayı bile dışa vurmayan soğuk taş duvarlarımı fırlatırım.

Güneş, batarken karanlığa, yavaş yavaş içime doğar, göstermeden ışıklarını, eritir yüreğimde ki taş duvarları ve doyumsuz mideme yönelirim ilk an'larında akşamın. Sıvışırım sıcaklığın kenarına ve mayışırım ilerliyen bir kaç saate.

Derim, yüreğim ısınmıştır ve ısıtırım kaçak çay ile damağımı da...

Başlar gece ki ben, kabarır hislerim, yaşarır gözlerim, gece yarısıyla mürekkebini döker parmaklarım beynimden, en hüzünlü, en şiirsel, en duygulu düşünceleri kağıda, geceye.

Ağlamak istiyorum ışıklı odamdan bakışlar fırlattığım pencereden karanlığa, öyle bir büzülüyorum ki yüreğime, vücudum bana, ben ruhuma anlatıyorum hüzünlerimi, ağlıyoruz hep beraber ve dert yanıyoruz kağıda, o da ağlıyor, kalemle beraber, dağıtarak mürekkebinden süzülerek.

Kendimi kendime anlatarak sızıveririm hüzünlerime daha da çocuklaşarak...

Takılı kalır dudaklarım, titrer gözlerim, kendimi kendime, kendimi kendime...Belli belirsiz sıkıntılarım.