Bilmiyorum Şiiri - Cevriye Aar

Bilmiyorum;
Elimden ne gelir bilmiyorum.
Hayata nasıl tutunurum bilmiyorum.
Hangi yollardan geçerim,
Nasıl gülmeye devam edebilirim,
Bilmiyorum.

Göremiyorum;
Önümü, yolumu göremiyorum.
Geleceğimi göremiyorum.
Çevremdekiler nerede?
Yoksa birşey mi var gözümde?
Göremiyorum.

Gidemiyorum;
Geleceğime giden yola gidemiyorum.
Hayallerimin olduğu bahçe nerede?
Martılar, denizler yok mu çevremde?
Keşke dinlensem bir sahilde,
Gidemiyorum.

İstemiyorum;
İstemiyorum ben bağıranları,
Gülerken görmek istiyorum insanları,
Ben ağlarken sıvazlasınlar sırtımı,
Öyle sevileyim ki kessinler yerden ayağımı,
Hayal kurmaktan kaybediyorum aklımı.
Hergün cehhennem gibi,
Her gün bataklık gibi olan bu günleri istemiyorum.

Duyamıyorum;
Etrafımdaki sesleri duyamıyorum.
Aklımdaki sesleri duyamıyorum.
Kendi isteklerimi duyamıyorum.
İyi sözler, güzel laflar,
Tatlı mı tatlı iltifatlar,
Ömrüm boyunca duyamayacağım.

Sevilmedim;
Kendi babam sevmedi beni,
Aslında yokluğu bir hiçti.
Arkadaşlarım sevmedi beni,
Onları tanımasamda olurmuş gibi.
Güvendiklerim sevmedi beni,
Gitseler ruhum duyar mı ki?
Hayatım boyunca galiba,
Beni hiçkimse sevmedi.

Tutamıyorum;
Ellerimden kayıyor hayatım.
Kara mı kara olan bahtım.
İzin vermez ki vicdanım
İki dakika bir yerde oturayım.

Tutunamıyorum;
Hayallerime tutunamıyorum,
Gülümsememin ardında saklanan hatalarım,
Acaba kaybım ne olur yarın ?
Arkadaşlarıma tutunmam gereken yerde,
Kendime bile tutunamıyorum.

Bunaldım;
Çaresizlikten bunaldım,
Kavgadan bunaldım,
Evden bunaldım,
Okuldan bunaldım,
Boşluk hissinden de bunaldım.
Etrafımdaki herkesi kendimden bunalttım.

Ağlayamadım;
Herşeyim kayarken elimden,
Zaman bir anlığına durmuşken,
Herşey anlamsız geldiğinde,
Oturup ağlayamadım.
Akamadan kurudu yaşım.
Acılarım ilk göz ağrım.
Ve tüm bunlar olurken,
Ağlamadım, sabrımı sınadım.

Yoruldum;
Herkesle başa çıkmaktan,
Bir günü bile atlatamamaktan yoruldum.
Saatler, saniyeler
Akıp gitmiyor sanırsam.
Biraz daha devam ederse bu çile,
Gömün beni toprağın en dibine.