Bilmiyorum Şiiri - Gülay Vural

Bir çocukluğum vardı benim de!
Tozlu topraklarda ivedilikle koşturan.
Gün ışığına selam duran.
Gökyüzündeki maviye yürek bağlayan…
Ama ne zamandı?
Bilmiyorum.
Sınırsız, güvenle sarıldığım...
Sevdasına inandığım,  
Sokulmaya doyamadığım, sıcacık bir kucak!
Baktığımda, kaybolup gittiğim.
Emin gözlerde,
Doludizgin kahkahalar attığım.
Kimlerdi?
Bilmiyorum.
Emanet bıraktığım bir çocukluk vardı.
Bahçenin kenarındaki vişne ağacının altına.
Hava kararmadan gidip alacaktım!
Annem,
Sevgide çıkar gözetmeyen yüreğiyle eve beklerken.
Emanet bırakmıştım oysa.
Güvenim vardı çünkü yanıltılmayacağıma!
İnancım vardı!
Bulutların,
Her zaman beyaz olduğuna dair bilgilerim vardı…
Şimdi kafam karışık, sözcükler anlamını yitirmiş!

Ve zaman uzayıp gitmekte…
Tek bir sözcüğe sığdırılmış,
Bir yaşamın içinde kayboldum!
Bilmiyorum.
Neredeydim ben?
Kimdim o zamanlar?
Şu an kimim?
Nerede bıraktım içimdeki ışığı?
Solgun bakışlarım nelerin sonucu şimdi?
Göğsümden sızan bu kan da neyin nesi?
Neden her yer alabildiğine karanlık?
İçimde büyüttüğüm o mavi güneşi kimler çaldı?
Her yer barut kokusu!
Neden?
Bilmiyorum…