Bilmiyorum Şiiri - Özdener Güleryüz

O kadar derin özlemle çıkarsam yola,
Her zaman her istediğimden ve kendimden,
Hiç şüphe duymuyorum.
Öylesine rahat yürüyorum.

Eksiksiz olmalı diye düşünüyorum.
Özlemim yolları adımlarken,
Ve çizerken bir yandan resmini yere,
Tıpkı ıssız, içsel bir tapınakta yücelip,
Dua eder gibi yedi kat yukarıdaki katmana,
Parmağımla isminin üzerinden yeniden,
Hem kendim hem senin için iki kez çiziyorum.

Çimenin yeşili coşmuş, ardı bahar havanın.
Sanki sıcak ve doyumsuz içim.
Tanımsız ve küçücük mine çiçekleri,
Ne kadar da narin ve o kadar da Mor.
Senin için bahçe duvarına bırakıyorum.

Bitmemiş meğer. Yukarıdan ödülüm varmış.
Anlıyorum görünce. Aklım gidiyor sana benziyorum.
Yol sağa kayıyor beni de alıyor.
Aklım yine sana bakamadan sende kalıyor.
Hak ettiğin mi? Yoksa yakışmayan mı bana?
Geçip sen gibi sessiz sedasız gidiyorum.
İçimde her an seninle sessiz savaşıyorum.
İnan şimdi hiç ama hiç bir şeyi bilmiyorum.

ÖZDENER GÜLERYÜZ