Bilmiyorum Şiiri - Erhan Bülbül

Yine elimdesin, mürekkebin, bendekini yazarken ağlıyor.
Senin bembeyaz yüzüne, bedenimin anlamsızca yaşadığı,
Bir yapraktan düşen bir damla su, mutluluk için yaşayan,
İçindekini dostlarına ağlamayan,
Onların kalplerine, suratlarını birazcıkta olsa;
Hep güldüren ama içi kan ağlayan yaralı,
Ve sıkıntıdan ne yapacağını bilemeyen,
Hafif bir rüzgar esintisinde,
Bulutlara karşı oflayıp üfleyen,
Kan ağlayan kalbimi sana yazıyorum.
Sana yüreğimi yazmak, sana kalbimi mi vermektir bilmem?
Sana yazdığım beni, dilin ağzın olsaydı,
Bana beni anlatabilirmiydin?
Sana beni anlatamayacak kadar,
Yanan kalbimi veriyorum.
Bunları sadece senin mürekkebin yazıyor.
Ve gün gelicek sen biteceksin.
Bu yazdıklarımı bir tek sen bilecek,
Ama yazamayacak, konuşamayacaksın.
Birgün başka bir kalemde,
Sana anlattıklarım, bugünkü kadar güzel olmayacak.
Ben benliğimi bilmeden çıktım yollara,
Şu olurum, bu olurum,
İçimdeki sen olmadan ne olurum bilmiyorum.
O gün ne yazarım bilmiyorum.
Hergün değişiyorum.
Düşüncelerim değişiyor, duygularım.
Bir gün çok mutlu, bir gün çok acı günlerim olup biter.
O gün bittiğinde sen olmazsın,
Bembeyaz yüzüyle kağıdım.
O gün başka bir kağıda!
O gün gelince ne yazarım bilmiyorum.