Bilmiyorsun ki beni! Şiiri - Mert Terzibaşı

Bilmezsin içimdeki yangınları,
Öylece oturursun inatla karşımda;
Yüzüme bile bakmadan üstelik…
Ruhum tutuşur seni gördükçe,
Suya iner yelkenlerim,
Bir anda yıkılır tüm duvarlarım,
Ortada kalırım aniden birkaç kişi;
Ortada kalır yüreğim ve dostlarım…
Dağılmaya yüz tutarım gün batımından önce…
Bilmezsin sen duvarlarımı; beni bilmediğin gibi…
Sesinden ince,düşlerimden büyük duvarlarım vardır
Özür dilerim,vardı,senden önce…
Bilmezsin ki yaralıdır içim
Ve bilerek acıtmaktasındır üstelik…
Bir sebebin vardır elbet kendince
Bir sevdiğin vardır belki kim bilir,
Yada kendini unutturmaktır amacın…
Kırmak olmasa niyetin,incitirsin…
Yetmezmiş gibi bu şehrin yalnızlığı; yalnızlaştırırsın…
Tam ayağa kalkmaya başlamışken,
Yeniden yeşermişken düşler; düşürürsün…
Tek dostumda çare olamazken yalnızlığıma,
Başlamışken yeniden aydınlanmaya,
Işıklarımı söndürürsün,karanlığa itersin…
En başından kestirip atıyorsun;
Bir şans vermiyorsun,güvenmiyorsun…
Yeri geldi mi gitmesini bildiğimi bilmiyorsun,inanmıyorsun…
Hayatla bir olmuş oynuyorsun,
Bilmiyorsun ki acıtıyorsun,incitiyorsun…
Kimse kimseyi sevmek zorunda değil biliyorum:
Ama bilmiyorsun ki ben seni seviyorum…