Bilmiyorsun Şiiri - Mehmet Soysal

Ben ki Güneş'e küsmüşüm yokluğunda
Gece yıldızlar teker teker kayboldu
Ay terketti gökyüzünü

Yokluğunda ne vakit dalsam uzaklara
Gözlerim kanıyor

Sensizliğin fakirliği içerisindeyim
Yüreğimde hep yamalı aşklar
Eskisi gibi değil hiç birşey
Yüzümde ki gülücükler bana küskün
Umutlarım intihar eşiğinde
Dönüşü olmayan bir yolun ortasındayım

Gece beni çekiyor içine
Ben senin olmadığın gecenin soğukluğunu
Ruhum titriyor üşüyorum

Ellerim ceplerimde geziyorum sokaklarda
Kimse tutmasın,yabancı eller dokunmasın
Ellerinin sıcaklığını özlüyorum

Ve Biliyormusun.?
Ben Seni....

İşte yine söyleyemedim
Yüzüne birgün haykıramadığım o iki kelimeyi
Giderken arkandan bile söyleyemedim

Ben içimde birikenleri söyleyememişim
Yokluğunda Güneş'e küsmüşüm,
Yıldızlar beni terketmiş
Ay kaybolmuş çok mu.?

Dönmeyeceksin biliyorum
Bu yüzden arkandan şiirler yazıyorum

Hayalimde bile yan yana gelemedik
Olurya belki bi şiirde ismimiz yan yana yazılır

Hani canı çekiyor insanın
Keşke diyor gönlüm

Keşke ismimiz bir metre taşta yazlı olsa
İsimlerimizin olduğu gibi
Cansız bedenlerimizde toprakta yan yana yatsa
İkimiz adına yazılı en güzel şiir bu değilmi.?

Güneş'e küsmek bahane değil aslında
Sensiz yarınlara küsmüşüm
Sensiz kendime küsmüşüm
Sensiz Hayata Küsmüşüm

Sen Bilmiyorsun
Bilmiyorsun ben Yokluğuna küsmüşüm

Aldığım nefese
Damarımda dolaşan kana Küsmüşüm

İçimde taşıdığım cana
Sensiz üşüyen ruhuma küsmüşüm

Ve yarın beni toprakta sensiz yatıracak,
Sessiz ve Sensizce gelen,
Ölüme Küsmüşüm

Sen Bilmiyorsun...