Bilmiyorsun Şiiri - Orhan Özçelik

Artık sığmaz oldu günlere hasretin,
Ne yokluğun çekiliyor,ne de yeni başlayan nefretin.
Bitmez olur saatlerce sancıların,yangınların,
Yanlışların,çığ gibi her yanımı saran şiddetin.

Alışırım derdim önceleri,altı üstü gitmiştin,
Sen kendine göre bir yalnızlık seçmiştin.
Farkında değildim,kollarıma tonlarca ağırlık vermiştin,
Ezmişti beni,yıkmıştı derinden,bilememiştim.

Bilememiştim zor olacaktı sensizlik,
Kimsesizlik,yalnızlık,ve daha zoru terkedilmişlik.
Sahipsiz kalmayı reva gördüğün o hak edilmişlik,
İçinden çıkılmaz bir halde yaşanılan rezillik.

Her kesin yaşadığı kendine diye bir mantık yokmuş,
Yani her koyun kendi ayağından asılmıyormuş.
Sadece sen varmışsın,ben ise hep kaybolmuş,
Yok olmuş,bilinmezlere doğru bir yol tutmuş.

Sonunda sen yaşadın ve hala yaşıyorsun,
Dönüp geriye bakmadan,durmadan koşuyorsun.
Ben yaşadım mı öldüm mü,ne yazık bilmiyorsun,
Bilmiyorsun sensizliğimi,ne haldeyim görmüyorsun