Bilmiyorsun Şiiri - Burak Güven

Rüzgarlı bir Mart günü
Oturmuşuz seninle
Karşılıklı,
Sen bana bakıyorsun, ben sana
Yanımda sen varken konuşmuyorum,
Sen 'anlat' diyorsun
Sen yanımdayken, ben sözün bittiği yerdeyim,
Bilmiyorsun.

Gülüyorum, gülüyorsun
Dudaklarının o ince kıvrımında
Mutluluğu her zerremde hissediyorum
Yine de ses etmiyorum,
İstiyorum ki sen hep gül,
Hiç ağlama
Abarttığımı söylüyorsun
Seni öylesine seviyorum ki,
Bilmiyorsun.

Mutlu bir aile tablosu çiziyorum kafamda,
Kadın eli değmeğince tablo eksik kalıyor,
Elini ver diyorum
Avuç içlerinden öpüyorum,
Sen şaşırıyorsun,
Bu adam napıyor, diyorsun
Öyle güzel bakıyorsun ki gözlerime,
Sen öyle bakınca şaşıp kalıyorum,
Bilmiyorsun.

Bazen sinirleniyorsun bana,
O güzel saçlarını savurup etrafa
Kin kusuyorsun, içini döküyorsun
Ve nihayetinde yorgun savaşçı misali,
Oturup bir koltuğa, gözlerini
Tavana dikiyorsun,
Bense seni izliyorum,
Çünkü sen beni uçurumdan itsen bile
Benim aklımda ki tek şey
Senin elinin bana değişi olacak,
Bunu biliyorum,
Sen bilmiyorsun.

Etrafı mor menekşeli,
Bahçesinde meyve ağaçları
Ve içerisinde şen şakrak
Çocuk kahkahaları,
Duvarlarında raflar dolusu kitap,
Ve ocağında çift fincan kahve,
Keder bilmez yolunu, huzur
Daimi misafir
Bir ev istiyorum,
Hayal kuruyorum,
Çıkıp gelsen diyorum,
Seni bekliyorum,
Bilmiyorsun.