Bilmiyorsun Şiiri - Zeynep Beşen

sen gelince,bilmiyorsun
yüzüm gülümsüyor güle batıyor
ruhum gülümsüyor aşka düşüyor
sözlerim şaha kalkıp bir birine eziyor
sen gelince, bilmiyorsun
kalp atışlarım hızlanıyor
sesim gülümsüyor konuşamıyorum.
neden aynı şehirde değiliz?
kadere gülümsüyorum burada
beni sadece ALLAH duyuyor,
bu kafi geliyor.
sevgilim!
burası yetmiyor bu içimdeki sancıya
sen gelince, bilmiyorsun
yüzüme oturan bahar
sesime işleyen umutlar
bir dua eşiliğinde yine seni yaratana ulaşıyor.
sen gelince,bilmiyorsun
evim ev oluyor
kalbim kendinden emin kalıyor
seni severken
bir başkalaşıyorum resmen
bir bakıyorum içime yer çekimi yerle yeksan
bir bakıyorum kahırdan ölüyorum
bir kanadım sevinç bir kanadım kahırdır benim.
ben inanırım sevdiğim
aşka umuda
ben inanırım sevdiğim
yoktan var edene.
ve ben inanırım sevgilim yeniden doğmaya.
ve sen gelince bilmiyorsun
yeniden yaşayıp
yeniden ölüyorum.
gele bilirsen gel demiyorum
bizatihi gel!
korkmadan yüksünmeden gel!
gel diyorum sana gel!
defterim dürülüp
şehadetim dilimde kurumadan gel!
gelişini aşkına ispatın sayarak gel!
ve sen gelince
ki gel
bu bunaltılı tarihin akışı duracak.
yaz mevsiminde
kış gününde olacak.
tüm ezberler bozulup
yeni yollar yapılacak.
daha ne denir bilmiyorum
özledim!
gel.
bismillahın şavkını yüreğine eline kavrada gel.